Yine bir akşam üstü, gün batıyor sensiz,
Sararmış hazan yaprakları arasında
Ayrılık, yine aklımı esir alıyor,
Hesapız kitapsız ve ben yine çaresiz.
Uzakta bir yerlerde ışıklar sönüyor,
Boynu bükük iki sevgiliden habersiz,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
