Bir başkası tıpkı b/an’a benzeyen - Gari ...

Dikkate şayan insanın ölümü!.
Sen seni kör kuyuya atma.
Doğru söylesekte bize inanmazsın diyen Yusuf’un kardeşleri gibi olma.
Nefsinden murad alma ey gönül.
İçinden geçen hayalden kaçma.
Kendine kötülük yapanın cezasını şeytan veriyor.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Sen sevmeyi sev!..
Gömleği hem önden hem arkadan yırtılanlarla dolu insanlık.
Sevgisi yüreğine işlemiş olanın sofrasıdır teheccüt vakti.
Dünya zindanına atılmış ne çok itaat edilmemiş amellerin sahibi var.
Sizi yolculuğa çıkaran gönülün pervanesi dem dem.
Bir okul avlusu duada dopdolu özlemler.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Çocuk yaştan bir köyün delisinden kalan dizeler gibi hayat.
Kıvrıla kıvrıla büküle akan küçük bir çayın hali kıskanır maşuğun özlemini.
Yüzüyorlar kar taneleri aşktan yandıkça.
Her şey aşk halinde.
Bir evcilik oyunu ilişkiler.
Duaların yanına şems vakti biri eğilmiş.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Haykırıyor için içine küçük kız çocuğu.
Yaşlı kadınlar g/özetliyor.
Körebe oynayan yanın izliyor dosta açık gönlünü.
Ve aşağıda çelik çomak oynayan yanın.
Bir düzine kuş sırtüstü yatmış pencerenin.
Gönül yalnızlığın sıradayağından kaçmak için çember çeviriyor.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Aralarından geçip anıların.
Tuğlalardan betondan zavallı oyuncaklar.
Sevgi güzellik bir kabuktur, çocuk oyunlarında.
Çocukların aynısı aslında.
Ve ölüm her yerde.
Denizden çıkartılmış oltaya yakalanmış balık gibi halimiz.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Ve rast gele
Ve acımasız insan kendine.
Aşk ikna edinceye dek onu arayana aşk olsun.
Ocak ayı kuşu çıplak bir ağaçta.
Çiçek düştü ölümün kucağında.
Öylesine cimriydi insan kendine.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Yerde pembe bir yaprak.
İnsanda yaşlı gözler, tutmayan dizler pencereden seyreder.
Aşk kokulu kardan adam yapan çocukları izler.
Ölümü anan ağıtlar albümlerdeki resimler.
Acının haykırışları bülbülün neşesi.
Ormanlarda aşk sarkar.
Arada bir tartıl git kabristanda gönül.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Ellerimde tutuyorum arada bir posta kartı.
Bir tutamlık hayatta.
Bana göndermiş bir hanımefendi.
Sarı menekşelerle bir tarih yazmış.
Seçmiş benim için hayran kaldığım mavi g/özlerini andıran bir bulut resmi.
Çok değil bir ömür kadar önce göndermiş.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Bir sürü çocuk mezarının olduğu yerde okuyorum tekrar tekrar.
B/an’a yan çıkan mezarlık kuşlarıda yanıbaşımda.
Ve çoğunlukla buluştuğumuz konuştuğumuz yerdi.
Her bir mezartaşının hiç kimsesi oluyordum.
Birer menekşe ekerdik aminlerle.
Çocuklar çok değil,
Hep Nisan’sın derlerdi bana.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Sarılmışız birbirimize bir duada şems vakti.
Öldü nasılda yumuşak kartanesi gibiydi.
Hep kış mevsimini hatırlatırdı.
Ve inatçı biriydi.
Bende senden habersizdim.
Sana okumak için yazdığım şiirleri dinliyor kimsesizler mezarlığının melekleri.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Tehlikeli bu biliyorum yine gözlerinden daha çok yaşlar akacak.
Olsun kabirlerdeki menekşeler kurumasın diye ben ıslanmaya razıyım.
Ve kar yağarken tek senin olmalı dua kabristanda.
Bizi bir arada tutan telaştı dua.
Bir insanda, kendinden daha güçlü
olan bir şey vardır o da duası.
Her canlı ölümü tadacaktır.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç.

Körleri meseli nedir bilirmisin?..
Sen hiç olamayıp, dua alamamaktan kork ey gönül.
En büyük sorumluluk sende.
Uyan teheccüt vakti dua etmeyi öğren ey gönül.
Şeb-i hicran’da ab-ı hayat içenler ölür mü hiç (Y.ed - Kalb Sırrına Erenler Albümü)