Bir Başkası Olunca Unutabilirdim Seni

Ben ancak bir başkası olunca unutabilirdim seni
Bir başkası kadar uzak ve kendime yabancı
Tuzak yokmuşçasına ve boşvermişliğimin huzuruyla
Bilmediğim yollarda adım adım ilerlerken
Üstüne bastığım mayından ayağımı kurtaramamamın
Kaderime razı,biraz da yüzümdeki utangaçlığımla
Var gücümle bağırıp meydan okurken gönlüme
Üstelik bir masa başında oturup el sıkışıp
Sözleşmemi çoktan imzalamışken ölümle
Bütün silahlarını geri çekiyordu azrail
Kesiliyordu bir anda ensemdeki nefesi
Can veremiyordu insan ölümün üstüne gidince.
Kollarımın altında ahşaptan iki değnek
Yarım kalmışlığımın havasında yürüdüğüm yollar
Ve bir ağaç dibinde bıraktığım yorgunluğum
Gözyaşlarımı katmıyorum bile işin içine
Gökyüzüne sığdıramadığım senli düşlerim
Koleksiyonunu yaptığım bütün duygularımla
Sergiliyordum hepsini bir ağacın gölgesinde
Seni düşündüğümde unutuyordum yarım kalmışlığımı
Harekete geçiyordu göğsüme doğru ellerim
Çıkarıp atmak istiyordum söz dinlemeyen kalbimi
O anda anlıyordum; ne var gücümle meydan okuyup gönlüme
Ne de yarım kalıp,senden bir başkası olunca
Ben ancak bir başkası olduğumda unutabilirdim seni...