398900840326807882 Şiiri - Miray Seyyar

savaşın tınısında öleceğimi bile bile sana koşuyorum
çünkü sen benim vatanımsın
uğrunda ölmeyi kutsal saydığımsın
meftunum, çilemi ben seçtim
böylece çilemi ben çektim
benim içimde ölen yüzlercesi var
ama artık seni özlemek de yasak
nasıl olsa özlediğin bir başkası var
ne kadar bilmeden
öylesine
vurdun bana
ellerimi karanlıkla bağladın
sonra ışığını esirgedin
gözlerimi bozdun
karanlık da güzel
ama yalnızca
biz o akşam koru’da
ya da diğer akşam
dediğine göre bizim için bir anda oluşan o parkta
gözlerimi her kapatışımda
o mağrur suratın gözümün önüne geliyor
her an yaşaracakmışçasına bembeyaz göz bebeklerin
ellerim nasıl ellerini unutacak
ya dudaklarım
sokak lambası yüzünün yarısını aydınlatmıştı
ben daha güzel hiçbir şey görmedim
hem yüzlerimiz olmasa da
artık bir fotoğrafımız vardı
sen hiçbir zaman bana ait olmadın
on gün ağla on birincide unut beni dedin
yalnız ağlama
gözyaşlarını silemiyorum dedikten iki gün sonra
başkasına alışmışken nasıl yer edinebilirdim
tabii ki fazla geldim
beni var ettin
sonra da yok
ben hislerime nasıl tövbe edebilirim
her ağlayışımda ellerim bir kağıt bir de kalem ararken
sen işte bir yer edindin
biz iz
nasıl bir yaraysa kanarken kabuk tutuyor
seninle ilk konuşmamız bile
yakıcı bir veda busesiydi
sanki bana alışma
der
gibi