Sen beni
tanıdığın gün yitirdin.
Bilirdim.
Düşlerin vardı
inandırmaya çabaladığın.
Oysa ben hiç inanmazdım.
Serseri ruhum yürürdü
elleri cebinde,
ara sokaklarda geceyarıları.
Sırılsıklam ıslanırdım
sözde sevdalardan.
Düşlerim seni beklerdi
ışıksız bir
laternenin altında,
şarkı söylerdim
'benim adım Ebruli
biraz gerçek biraz hülya'
sen duymazdın.
Ben günle doğardım
İstanbul'da.
Kuşların cıvıltısına
eşlik ederdi yüreğim.
Surların duvarları gülerdi
çılgınlığıma.
Sonra gün akar giderdi
alışkanlıkların
sıradanlığıyla...
Akşam olurdu
pür -telaş.
Ben yine düşlerimde
beklerdim,
o ışıksız laternenin altında
bir başaka seni.
Sen bunu bilmezdin.
Kayıt Tarihi : 3.1.2011 21:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!