BİR BAŞKA AÇIDAN HAKKÂRİ
19.08. 2011
Adı Mehmet… Henüz 11 yaşında. Şubemizin önünde dolanıyor bir elinde küçük kirli bir poşet bir elinde fırça gördüğü herkese ‘ boyayım mı abi’ diyor. Ve bunu herkese bıkmadan usanmadan defalarca söylüyor. Yırtık ayakkabıları, eski püskü pantolonu, kirli gömleği ve boyalı elleri. Ama gözleri ışıl ışıl. Her ne kadar buranın insanına nefretle baksam da özellikle Bölgede yaşanan son olaylarla bu kinim kat kat artmış olsa da çocuktu bu. Her yerde olduğu gibi günahsız ve masumdu. Kirli emellerin maşası olsalar da cahildiler. Bu düşüncelerle başını okşayarak yanıma yaklaştırdım.
6 çocuklu bir ailenin ortanca çocuğu. Bir ablası bir ağabeyi var. Diğerleri henüz daha küçükler. Ağabeyi işsiz takımından. Babası çobanlık yapıyor. Bir köyün koyunlarını otlatıyor. O da sadece yazları.
Evin geçim yükü şimdiden binmişti küçük omuzlara.
Sonra bir haber programının Diyarbakırda ki çocuklarla yaptığı haber geldi aklıma. Ellerine oyuncak silah almışlar ‘ askerleri vuracağız, çünkü onlar gerillalarımızı vuruyor. Gerillalar bizi koruyorlar’ diyorlardı. Nasıl da kandırılmışlardı.
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
