Çalıştığım şirket Amsterdam’ın kuzeyinde bulunan büyük bir ağaçlığın yanında bulunmaktadır. Otobüs ile işe gittiğimde bu ağaçlıktan geçerim. Zaten yıllardır otobüs ile işe gittiğimden dolayı her sabah ve akşam burada 10 veya 15 dakika yürüyüş yaparım. İlk baharda sabahın erken saatlerinde yürüyüş yapmanın keyfi başkadır. Güneşin doğuşunu seyrederek, bitkilerin güzelliğine bakarak ve ter temiz hava teneffüs ederek güne başlamak zevklidir. Baharları burada sanki her gün bayram havası esmektedir çünkü her taraf yeşile boyanmış ve rengarenk çiçekler etrafa neşe saçmaktadırlar. Ağaçlığın misafirleri olan kuşların sabah şarkılarındaki musikiyi hiç bir konserde dinleyemezsiniz...
Geçenlerde yine sabahın erken saatinde çalışmaya giderken baharda yürüyüş yapmanın zevkini yaşıyordum. Nereden aklıma takıldı hatırlamıyorum ama ışığın bitkilere gıda olduğunu yani fotosentezi düşünüyordum... Bir ara fotosentezi başka bir açıdan düşünmenin verdiği heyecanı yaşadım... Evet, milyonlarca km uzaklıktan ışık gelip ağaca rızk oluyor... Oksijen zaten her tarafta.... Su ise ya yerin altında ya da yine gök yüzünden gelip nebatın susuzluğunu gideriyor....
Her ne kadar insanlarla bitkileri karşılaştırmak garipse de, düşüncenin veya tefekkürün devamında, yine de bir karşılaştırma yaptım. İnsanlara nazaran bitkiler kadar aciz bir canlı yok galiba. İnsanoğlu eline bıçkı alıp ağacı kesmek istediğinde, ağacın kendini koruma veya kaçma gibi bir imkanı yok... Orman ateşe verildiğinde ağaçlar bağırıp çağırıp etraftan yardım da isteyemezler... Öte yandan kendine yapılan kötülükten korunmak veya rızk aramak için başka bir yere gitme gibi lükse sahip değiller...
Bitkinin aczi, teslimiyeti karşılığında Allah (c.c.) bunun rızkı olan mesela ışığı milyonlarca km öteden hem de saniyede yüz binlerce km hızla ayağına kadar getirtmektedir diye düşündüm...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta