Bir Başka Şiiri - Mustafa Ozan Özkale

Bilmem anlatmaya döner mi dilim?
Gülüşün bir başka nazın bir başka.
Var mıdır ötesi? Emin değilim,
Mehtabı çatlatan yüzün bir başka.

Mahşeri yaşadım ilk bakışında,
Üşüdüm sevdanın kara kışında,
Görünce tutuştum ta en başında,
Sinemi dağlayan közün bir başka.

Gonca gülde bile çıkarken diken,
Seni eşsiz kılmış, toprağa eken,
Yaradan özenmiş yaradır iken,
Her yerin güzel de gözün bir başka.

Zarafet, güzellik güneş timsali,
Ne Aslı ne Zühre, onun emsali,
Gülü derde koyan bülbül misali,
Dilinden döktüğün sözün bir başka.

Kokunu kat yolla esen yel ile,
Döndürmem dünyayı yeter ki dile,
Sensiz mutlu olmak mümkünse bile,
Seninle yaşanan hüzün bir başka.

Ne ebed görecek, ne görmüş ezel,
Bu şeref şimdiki zamana özel,
Eğer yanımdaysan her mevsim güzel,
Baharın bir başka güzün bir başka.

Bu nur nerden geldi? Söyle yeni mi?
Kimi yakacaksın, yine beni mi?
Gözlerin deşse de tüm bedenimi,
Gönlüme koyduğun izin bir başka.

İçinde sen yoksan köşkü neyleyim?
Başka sevgiliyi, aşkı neyleyim?
Nasıl bir çiçeksin söyle bileyim,
Yaprağın, toprağın, tozun bir başka.

Hangi hamurdansın, nerede mayan?
Neylesin ekmeği, seninle doyan?
Sırrına eremez mazhar olmayan,
Leyla’dan da öte gizin bir başka.

Bir mecnun misali düşsem de çöle,
Ödüldür yolunda çektiğim çile,
Saçın süzülürken omuzdan bele,
Yokuşun, inişin, düzün bir başka.