Bir Bardak Kızkulesi Şiiri - Adem Atacak

Yelkovanın yendiği,
Bir İstanbul akşamından,
Dilimin ucunda takılı,
Düşüncelerim var ayağı kokan.
Bulaşık tövbelerin,
İnkara kapanmış mahremi.
Nereden bakarsan bak,
Kirlenmiş alnı ak kirleri.
Merdiven dayadım,
Alçalan nabzımın,
Şartlandırılmış asabiyetine.
Yani giderler gelir.
Gelirler gider.
Yüklemler isme,
İsimler sembole gider.
Sembol kaldı adınız.
Toplasam hepinizi,
Bir Fatih bile yapmazsınız.
Şafağı beklesem,
Evde hüzün kızar.
Saatimi vurdular.
Geç kalmadan götürün.
Yoksa Pierrelotti ağlar.
Cılız bir kalemden,
Öfke tüküren
Kimseyi sevmedim ben.
Yalnız değil güvenim.
Abim olur Kasımpaşa.
Şu karşıdan gelen.
Yazdıkça çoğalan,
Dokuz çocuklu sülaleyi,
Besler açlığım.
Doğrusu,
Bir bardak kızkulesineydi arsızlığım.
Zorlasam kendimi,
İki mısra bile etmezsin.
Son iştah olmuş verem.
Ağzına kadar dolu,
Tövbelerle yedi tepem.