Bir Bardak Buruk Çaya

Eğreti tebessümlerden doğan yalancı gülüşlerle,
Her şeyden vazgeçmiş öylece oturuyorken,
Sıkı sıkıya sarıldığım yarım kalmış ince belli çay bardağına,
Acı acı gülümsedim.
Henüz haziranın girdabından kurtulamıyorken,
Temmuza kucak açmış olmanın, burukluğu yansıyordu bir bardak çaya.
Hâlâ unutamamışken kışı;
Elzem elzem yağmur kokuyordu toprak.
Loş sokak lambaları altında,
Yeniden yağacak yağmurun tenime değme olasılığını hesaplarken kafamda,
Ürperen vücudumun çığlık çığlığa bağırmasına neden oluyordu.
Oysa sadece bahara koşarcasına kelebekler uçuşturmak vardı aklımda, gökyüzünün mavi ve sonsuz derinliklerine.
Oturmuşken Kaf Dağının zirvesinde, arkamda olup bitenden habersiz bir şekilde vazgeçmediğim ve vazgeçmeyeceğim pıhtılaşmış düşüncelerimle bir sağa bir sola savruluyordum. Ama çok yoruldum; olur diye, gelir diye hatta ihtimallerin olmadığını anladığım halde seversin diye beklemekten çok yoruldum. Umutlarımla beraber hayallerimin de yeniden yeşermesiyle buğulu bir camdan dışarı bakarken bardaktan boşanırmışçasına yağan yağmurun serinliğinde bir Zümrüdüanka kuşu olduğumu anladım.
Sana ulaşmanın 7 zor vadisinden daha zordu senden taraf sevilmek. İmkânsızlıkların zirvesiydi; bir âmânın renkleri tatması, işitmeyen birinin sesleri duyması, hatta inme hastası olan birinin kalkıp koşması gibi bir şeydi. Ama bu imkânsızlıklar sana olan sevdamı değiştirmiyordu.
Utanılacak birkaç gecenin kucağında,
Yeni doğan güneşin kızgınlığını izlerken,
Uçurumlarda gizlenen sevdama umutla ölüm yokmuş gibi koşmaya devam ediyordum.
Çünkü bir bardak buruk çayda anlaşılan tek şey vardı;
Seni sevmenin her şey, senden taraf sevilmenin hiçbir şey olduğu…
Özlemle…