Ekmeğin dilimi gibi
Orman gün geçtikçe küçülüyordu
Ağaçlar ise balta için oy kullanmaya devam ediyordu
Baltanın sapı tahtadandı
Baltanın peşine düşenler
Baltayı kendilerinden sandı
Yıllar bir gözyaşı olup da kaymış
Nurlu ihtiyarın yanaklarında.
Yapraktan saçını yerlere yaymış,
Sonbahar ağlıyor ayaklarında.
Süzüyor ufukta bir kızıl yeri,
İçi karanlıkla dolu gözleri;
Devamını Oku
Nurlu ihtiyarın yanaklarında.
Yapraktan saçını yerlere yaymış,
Sonbahar ağlıyor ayaklarında.
Süzüyor ufukta bir kızıl yeri,
İçi karanlıkla dolu gözleri;
"Sanmak.."
Biraz deşersek altını, "bile bile kanmak!"
Artık "masumane" ifadeler anlamsız!
Ağaç kendini keseni tanımıyorsa, sorun yok!
Devam, budanmaya, kökünden!
Şık bir "had bildirme........"
Şiirle harika bir ders. Tebrikler Önder Kardeşim..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta