Bir Bakış Düştü Çocukluğuma Şiiri - Yoru ...

Bir Bakış Düştü Çocukluğuma
Garip bir mutluluk sardı gülüşlerimi…
Çocukluğum seslendi
Yıllar öncesinden…
Siyah önlüğümün eteklerinde uçuşan takvimler,
kara tahtaya yazdı
cemrenin ilk düştüğü tarihi….

Sevgi anlatılmamıştı kelimelerle..
El yordamıyla buldum hayata dokunarak…
Güneş yakmıyordu tenimi,
Korkularım yoktu..
Sıcacık bir odanın varlığı
kucaklardı gülüşlerimizi…
Doludizgin uçardım bulutlara
Henüz kırılmamış kanatlarımla…
Hep böyle sanırdım yaşamı
Annemin dizlerinde ki gibi..

Bitimsiz sevinçlere uyanırdım sabahları…
Penceremin buğusuna çizilirdi hayallerim…
Sokağa düşecek ilk çocuk çığlığını beklerdim sabırsız..
Açlığımı unutup
Sevgi çemberini çevirmeye koşardım.
En can arkadaşımla paylaşırdım
Yüreğime düşen ilk sevda ateşini..
Hayatın hep oyun olduğunu düşleyerek
Büyürdüm yavaş yavaş….

Ne kadar güzelmiş gökkuşağını yakalamaya koşmak
ve gökyüzünü okşamak…
Maviyi çocukken sevmiştim..
Aya ilk dokunuşum da o zamandı..
yıldızların ninnisiyle avutulmayı ise
gece yarısı öğrenmiştim korkularımdan kaçarken..
Şimdi hala yıldızların ninnisini bekliyorum
Başucu umutlarımda…

yüreğimiz masallarla doluyken
yazılmasaydı kaderimiz sonbahar hüzünlerine..
keşke..




Zeynep Nilgün Gökçeöz



Bu şiirin hikayesi:

çocukluğunuza seslenin.......
SESLENDİM SABAH SABAH AMA DUYMADI ..BOĞUK BOĞUK CEVAP VERDİ ÇOCUKLUĞUMUZDA ÖLDÜRDÜK SANIRIM YADA BEN ÖLDÜRDÜM ..İNCİTTİM KIRDIM YOK ETTİM HYATIN ÇİRKİN YÜZÜNÜ ONA DA YANSITTIM DAHA SIKI KORUMALIYDIM EN AZINDAN BAKTIĞIMDA GÖREBİLECEĞİM ÇOCUKLUK ANILARIM KALSA İDİ
DİZİM KANASA DA DÜŞSEMDE YERDEN KALKMANIN SEVİNCİ İLE KİMSELER GÖRMEDİ YA DİYİP SAĞI SOLU KOLAÇAN EDİP AĞLARKEN GÜLEN SÜMÜKLÜ BURUNLU TOZ TOPRAK YÜZÜM KALSAYDI BARİ ..
ÖYLE ÇOK MUTLUYDUM BEN ..
Keşke biz hep çocuk kalsaydık…..
Büyümeseydik kara kaplı defterlere yazmak için….

ÇOK DUYGULANDIM ..
TEŞEKKÜRLER ..
YÜREĞİNE EMEĞİNE SAĞLIK ..
SEVGİLERİMLE ...

ne güzel duygudur çocuk yürekte yaşamak candan alkış

Çocukluğum seslendi
Yıllar öncesinden…

yaşamadığım ne varsa tutturmak için uzattı ellerini, masum hüzünlü bir sevda dalgası ile bir gülüşü vardı, sıcacık, çağırıyordu.tutamadığın tüm duyguları vereceğim diyordu, sadece bedel istiyordu hayat benden yine....toprağı öpmeyi özlüyordum, hiç öpülmemiş toprağı özlemek istemek, hayatta ne varsa bırakıp gitmeyi istemek, bunları yazarken bile içindekileri boşaltmaya çalışmak, boşaltamadığın için patlamaya hazır bir bomba gibi kendini taşımak....sesleniyorum abla, istiyorum çocukluğumu, bana geri verin o yaşayamadığım çocukluğumu, çocuk iken bile adam gibi yaşamak ve hayata öyle bakmak zorunda olduğum çocukluğumu istiyorum, içinde sonsuz aşk bulunmayan, beklentiler olmayan yaşayamadığım çocukluğumu istiyorum, gözyaşlarımı masumca akıttığım mağdurluğumu istiyorum....

Büyümeseydik kara kaplı defterlere yazmak için….

hayat boyu yalnızlığıma kardeş aradım, ne defterlere kalemler çizdim ama şimdi görüyorum ki, başladığım noktadan bir adım öte gidememişim..

tebrikler ablama...

Biz mi harcarız zamanı, yoksa zaman öğütürken dişleri arasında hayallerimizi, posası mı kalır anılarımızın... Tebrik ediyorum.

Yüreğini ve Kalemini kutlarım...Mükemmel...olmuş.
Saygılar.Berkay Kur.

Her kişinin içinde küçü bir minikliği varmış, zaman zaman hatırlar zaman zamanda unuturmuş.
Unutmak işi bilene göre değildir. Unutmamak bir devinimdir hayatta unutmak ise durağanlıktır.

İçimizdeki minikliğimiz çoğu zaman yağmurda ıslanmış, ilk kez bisikletinden düşmüş ya da ilk kez çamurlu yollarda koşarken beyaz elbisesi çamurlaşmıştır. Unutulmaz içimizdeki minikliğin ilk parasal kazancı ya da kaybı ya da aşk'ı.. unutulur mu hiç.

İçinizdeki miniğe hiç kimse demeden daha elveda
biz diyelim merhaba.

Garip bir mutluluk sardı gülüşlerimi…
Çocukluğum seslendi
Yıllar öncesinden…
Siyah önlüğümün eteklerinde uçuşan takvimler,
kara tahtaya yazdı
cemrenin ilk düştüğü tarihi….

Sevgi anlatılmamıştı kelimelerle..
El yordamıyla buldum hayata dokunarak…
Güneş yakmıyordu tenimi,
Korkularım yoktu..
Sıcacık bir odanın varlığı
kucaklardı gülüşlerimizi…
Doludizgin uçardım bulutlara
Henüz kırılmamış kanatlarımla…
Hep böyle sanırdım yaşamı
Annemin dizlerinde ki gibi..

yürekten kutlarım yüreğinize zeval gelmesin,
ilmek ilmek nakış nakış duygular bezenmiş.
saygı ve sevgilerimle
kutlarım.
bir tam puanda benden

Ne kadar güzelmiş gökkuşağını yakalamaya koşmak
ve gökyüzünü okşamak…
Maviyi çocukken sevmiştim..
Aya ilk dokunuşum da o zamandı..
yıldızların ninnisiyle avutulmayı ise
gece yarısı öğrenmiştim korkularımdan kaçarken..
Şimdi hala yıldızların ninnisini bekliyorum
Başucu umutlarımda…

Korkularınızdan kaçarken sarıldığınız yıldızların ninnisi hala yüreğinizdeyse içinizdeki çocuk oralarda biryerlerde ve sizle beraber....Başucuna koyduğunuz umutların içindeki mavi ye bakın....Belki oralara gizlenmiştir....Hüzün umutla sevişmiş ve bence harika bir şiir çıkmış ortaya...Yine yeniden tebrikler....Sevgiler....

Ahhh!
Keşke büyümeseydiler,
Kırılası ayaklarım.
Dar gelmezdi onlara,
Pembe pabuçlarım...

katılmak istedim.......

ama yaşam işte,kaybettiklerimiz kadar da çok şey kazanıyoruz.

duygu yüklü şiirinizi tebrik ediyor;
selam,sevgi ve saygılarımı gönderiyorum.
Ö.Osman AVCI

yüreğimiz masallarla doluyken
yazılmasaydı kaderimiz sonbahar hüzünlerine..
keşke..
Keşke biz hep çocuk kalsaydık…..
Büyümeseydik kara kaplı defterlere yazmak için….tebrikler kutluyorum güzel yüreği...SAYGILARIMLA..Fırat Sırtlan