Bir Bakis Şiiri - Mehmet Yılmaz

Aski her zamankinden daha cok istiyorum,
Sevilmeyi ne cok özlemisim,
Kederlenmeyi, hüzünlenmeyi ne kadar özlemisim,
Hatta aglamayi bile...

Burda adini koyamadigim cok sey vardi,
Bu diyarin isimsiz neferi olsam mi diye düsünüyor gibiyim,
Aslinda ne düsündügümü bilmiyor hale gelmistim.
Hep ask, gene ask ve her zaman ask...
Bana bu kadar eziyet cektirdikten sonra,
Neden hep aski anlatmak zorunda kaliyordum?
Neden yogun bir sekilde etkisinde kaliyordum?
Kactikca geri dönmenin adi bu muydu yoksa?

Zamanda ilac olmuyor yalnizligima,
Caresizlik insana cok sey yaptirir aslinda,
Ama bende adi olmadiktan sonra neye yarar acaba`?

Sevmek kolay degildi,
Ya sevilmek, benim icin imkansiz gibi bir seydi.
Neden hep ask icin savasmak zorunda kalan ben oluyordum?
Neden ask bu kadar acimasiz ve haindi.
Belkide askin bendeki adi 'Neden' olmaliydi...

Yasamak isterken sorular bas gösteriyordu.
Ben cevaplama isini yaparken,
Ask hesabina soru yüklüyordu galiba.
Her cevap diger soruya gebe olmustu adeta.

Anlattigim kimi zaman anlatmak istedigim
Yildizda, denizde, mehtapta hep soru vardi kanimca.
Yildiz parlatmiyordu beni belkide,
Belki denizin rengi mavi degildi,
Belki mehtap kara bulutlarin arkasinda gizliydi...

Ama her sorunun bir cevabi olmaliydi,
Madem hayat bir havuz probleminden daha zordu,
Bende bir Einstein'den farksiz olmaliydim.
Ve ask bir bulmaca gibi gozukmeliydi bana,

Aski bu denli sevdigime göre,
Sanirim cengel bulmaca misaliydi,
Cünkü kare bulmacayi hic sevmezdim.
Burdaki cengel bulmaca farkliydi,
Dogru yazmak zorundaydim, sorularin cevaplarini,
Telafisi yoktu, silgisi olmadi gibi...