Bir bak bir gül Şiiri - Abdullah Kalkan

Rabbimden tek hazinesin bana
Gönlünden kopan her kelime emrin ola
Bakışlarındaki ışık güneşim benim
Filiz verme sürgün verme ama
Bir bak bir gül yeter bana

Aşk çektirse de acıyı kederi her sevdalıya
Acım sen ol yan yüreğimin ucunda
Çekilen çile kutsal değimli ki senin uğrunda
Derman verme umut verme ama
Bir bak bir gül yeter bana

Bilinmez bir cevap değil ki sorduğum sana
Sende değil sadece birde bende cevabı
Yüreğinden küçükte olsa bir yer ver bana
Ekmek verme su verme ama
Bir bak bir gül yeter bana

İçimdeki senle yaşayabiliyorum ben
Sen olmayınca düşlerimde yada göremeyince seni
Yok oluyorum sanki rüyalarımda
Hayat verme ömür verme ama
Bir bak bir gül yeter bana

Aklındakileri bir okuyabilsem ve görsem kendimi
Artık yarım kalmak yerine bulsam parçamı
Kavgalar ve sevinçler yaşasak bir arada
Gönül verme sevda verme ama
Bir bak bir gül yeter bana

Bildiğim bütün doğruları unuttum şimdiden
Hayalini kurarak yürüyorum sokaklarda
Yağmura kara aldırış etmiyor bedenim
Üşüyorum belki sensiz ama
Bir bak bir gül yeter bana

İnananların inandıkları yalanlıyor sözlerimi
Çaresizliğim mühürlüyor dilimi sanki
Körebe oynuyormuş gibi kapalı gözlerim
Dokunarak hissedemiyorum tanımadığım tenleri

Bulutlardan kaptığım nem gözlerimde
Akmamasına neden yok yaşların yeryüzüne
Benden birer parça ve azalan umutlarla
Yerle bir ruhum ve ıslak artık düşlerim

Ertelenen kavgaların zamanı gelmiş artık
Yüreğimdeki kan parçaları isminin harflerine bürünmüş
Her harfin yerinde ateş ve yanmakta yüreğim
Su verme rüzgar verme ama
Bir bak bir gül yeter bana

Rüya yada gerçek bilmiyorum hiç
Aşkınla boğuşuyorum her hayalimde
Güçsüz olan benim ve hırpalanan yüreğim
Derman verme çare verme ama
Bir bak bir gül yeter bana