Bir bahar sancisi Şiiri - Rojin Şimşek

Koşuyorum yalın ayak
Memleketimin huzur kokan sokaklarında
Ve aniden bir ateş düşüveriyor ocağıma
Sonra her yer gurbet oluyor bana
Anaların feryatları,babaların çığlıkları,
Masum çocukların masum gözyaşları
Gölge düşürüyor artık gurbet olan
Memleketimin her köşesine
Toprak gencecik bedenlere yorgan oluyor
Gökyüzünü derin bir yas kaplıyor
Daha kırkı çıkmamış yavrucaklar
İnsafsızca koparılıyor ana kucağından
Eve ekmek gotüren babalar şimdi eşlerine,çocuklarına
Bir tas su yetiştirmeye çalışıyor
Daha yeni yürüyen bebekler şimdi yiğit oluveriyor.
Belki on belki yirmi yaş büyüyorlar
Çiçeği,burnunda körpe gençlerin şimdi
Üzerinde oluyor kara toprakla
Gecenin soğukluğundan toprağın sıcaklığın
Sığınmaya çalïşan mazlumlar
Yüreklerindeki son bir umut tohumu bilmem hangi sebepten atılan bir ateşle yok olan çaresiz yürekler
Zulmü,haksızlığı her zerresinde hisseden çilekeşler
Güneş bile büyük bir matem içinde,karalara bürünüyor.
Hafiften esen yorgun rüzgar,
Götürüyor umutları beraberinde.
Geriye sadece keder ve hüzün bırakıyor.
Dönüp kendime bakıyorum
Yalnızca bir el bekliyorum
Kanlar karışıyor gözyaşıma
Son nefesimle ufaktan bir nida ediyorum,
Direnmeye çalışıyorum.
Son kez anılarımı yokluyorum.
Gelen her çığlık sesiyle yiten hayallerimi düşünüyorum
Kulaklarım sağırlaşıyor,gözlerim körleşiyor olanlara
Tıpkı diğerleri gibi
Garipleşiyorum
Kasvetli bir hâle bürünüyorum.
Sadece acımın dinmesini diliyor,
Derin,sonsuz bir uyku arayışına giriyorum
Ve yavaşça sonsuzluğa karışıyorum.