Bir Bahar Akşamı Şiiri - Mesut Çiftci 2

Bir bahar akşamı rastladım kendime,
Uzun zamandır görüşmediğimizden,
Tanıyamadım ilkin,
Kan revan içindeki bu hali,
Kir pas içindeki bu yaralı hali,
Tanımama engel oldu,
Bir başkası olma telaşındayken ben,
Unutuvermiştim kendimi
Ve kendimin gözleri,
Gözlerindeki hüzün tanıttı kendini.

Var olmayan bedenlerde gezinirken ruhum,
Hiçbir kalıba dökülememişken kişiliğim,
Olmamışken, hamken;
Yani pişmemişken yitirdiğim,
Zavallı benliğim,
Daha önceleri neredeydiniz?

Sevinçli telaşlarım hiç olmamış gibi şimdi,
Başım hep öne eğilmiş,
Her zaman suçlu,
Her zaman mahkûmmuşum gibi.
İçimde uyanan o eski meşhur arzu,
Sebebim ve kendim,
Dile gelseydi belki,
Derdi ki;
Yıllardır aradığın bu.

Yıllardır aradığım benliğim, kendim,
Bir bahar akşamı rastladım size
Ve bir şarkı gibi yıllardır dudaklarımda taşıdığım,
Daha önceleri nerelerdeydiniz?
Ben yabancı siluetlerde gezinirken,
Siz hangi çilenin hücresindeydiniz?
Bu kir, bu pas, bu kan
Ve bu yara bere,
Hangi zalimin armağanı oldu size?

Kendimin gözlerine baktım uzun süre,
Kendime baktım derin derin.
Ben ömrümce adım adım,
Hep kendimi aradım,
Şimdi buldum kendimi,
Ama artık, kendimde değilim…