Bir Babanın Kendisiyle Dertleşmesi

Uzun yorgunluklarımı anlatabilecegim kısa cümleler kurmakla mesgulüm bu aralar.

Sırtımı yaslayabileceğim bir cümle henüz kuramadım!...

Gerçeği hataları çoğaltarak anlıyor insan.

Yaralı ve yararlı insanları,
Yaralarımdan tanıyordum.

İtibardan tasarruf edilmez diye bizden tasarruf edenler dolaşıyorlardı aramızda.

Açık yerlerimiz öylesine ortada duruyordu..

İçimizdeki derin boşluğa düşmüş gibiydik.
Zaman bizim için hep hiçi gösteriyordu...

Sanki bekleyiş birden sona erecekti!..

Yalnızlığımdan vazgececek birini arıyordum.
Umutsuzluğumu yatıştıracak,
Umudumu dürtecek birini!
Kendimden başka birini bulamıyordum.

Yaşlanmadan akıllanmanın cezasını çekiyordum.

Dünyada ise çocuklar duymasın diye,
Yalan bir tiyatro oynuyordu.

Çocukları duymuyorlardı!..

Biz erteleye erteleye hayatın tadını kaçırmıştık.

Sevdik söyleyemedik,
Özledik peşinden gidemedik.

Değmedi ayaklarım yükselmek için kimsenin omzuna.
Yalnız silkindiğimde omzunda ve sırtımda çok yer açıldı.

Bu yürek benim değil mi?
Neden meydan okumaktan yorulmamış gibi atıyor.

Bizi tanımıyorlardı
Onlara göre bulanık çıkmış bir fotoğraf gibiydik.

Bir zamanlar insan onurlu bir kelimeydi.

Yavruları için kol kanat açmış bir babayım ben.

Önder Karaçay