Bir babam olmadı Şiiri - Abdurrahman Kara

düşler kadar sıcak bakışlı
bir babam olmadı hiç! ...
yüreğim bu yüzden
yorgun umutları biriktiriyor…
kaldırımların üşüdüğü
soğuk ve yalnız gecelerde
ağlayınca sarıldığım
bir babam olmadı…
televizyon kanalları da yoktu
içinde kaybolacağım.
yalnızlığımdı, hep bıçakların kestiği
sesim tanınmaz bir çocuk sesiydi.
elimi tutan, beraber parka giden
top oynayıp, uçurtma uçuran
bir babam olmadı…
daha o zamanlar
büyük şehirler görmemiş
beton mezarlara hapsetmemiştim ruhumu…
gözyaşlarımı silen, ağlayıp dertleşen
zor zamanlarımda yanımda olan
bir babam olmadı…
bir ülke kurmuştum kendime,
sarayında yalnızdım oysa
ruhum asılıyda odamın duvarında.
saçlarımı okşayan
yanağımı öpüp, iyi geceler dileyen
sevgisini hissettiren,
darılan, gücenen, terkeden, nazlanan,
bir babam olmadı hiç! ..
bir gam ağacıydım,
kar’ın yüküne dayanamayıp kırdığı.
ya da yolun ezdiği oyuncak bir kamyon
yeni şeyler yazmanın tadı kaçtı artık.
arkasını ezilenlerin yaladığı
bir posta puludur dünya! ..
bayrak direklerine
konan kartalları anlatan
bir babam olmadı ki hiç! ...