Bir Ayrılık Sahnesi Şiiri - Kenan Ziya A ...

Ve karanlıklar dağıldı
Güneş aydınlattı her yanı
Parlaklığı gözlerimi kamaştırdı
Ellerimi uzattım sıcaklığını hissetmek için
Elleri buz gibiydi
O anda anladım kalbinin de donduğunu bana karşı

Sarıya çalan yeşil renk hakimdi her yana
Ama kar yağıyordu gönlünde
Gözleri bana bakarken bile çok uzaklardaydı
Gözlerine baktım anlamsızdı ifadesi

Bana bakarken bile bir başkasını görüyordu
Neden sonra anladım benim dünyama ait olmadığını
Bir an önce nasıl kurtulurum?
Kaygısı gözlerinden okunuyordu.
Çelişkileri vardı
Ben neden buradayım?

İçsel çatışması yüzünde türlü türlü şekilleniyordu
Gerekçeleri vardı
Güvende olduğu dünyasına dönmek adına
İtirafta edemiyordu gerçeği
Beni üzmemek adına.

Nihayet çözüldü dilindeki düğüm.
Değişti gözlerindeki ifade.
Acı çekiyordu.
Fısıldayarak gitmesi gerektiğini söyledi.
Konuşmak istiyordu
Anladığımı belirterek susturdum.
Ellerini avuçlarıma alarak
Son kez baktım gözlerine.
Hala kararsızdı gidip kalmak adına.
Ama dönmeliydi.

Onu bekleyen bir yuvası vardı.
İki kişinin mutluluğu için diğerlerini
Umutsuzluğa mutsuzluğa itmek
Bencillik olurdu.
Çok hızlı bir şekilde daldım kalabalığa
Arkama bakmadan
Döndüm beni anlayan sokaklara
Yalnız ve mutsuz.
Ama vicdanen rahat.