Bir Ayrılık Hikayesi Şiiri - Serhat Cat

BEN.. Diye başlıyordu trajik bir hikaye..
Okumaktan korkuturcasına.. Vurgularında bir ton yükselmesi
Sesli harflerle haykırıyordu kulaklarıma..
Başlangıçta bir 'BEN' diyordu, ardından nokta ve ünlem.
Görünen o ki Edebi bir yaklaşımdı bu.
'BEN' diyebilecek kadar cüretkar nihayeten.

İştirak edemiyor düşüncelerim nasıl bir giriş bu, Nasıl bir azimet,
Birde gelişme olmalı elbette 'BİZ' diye bir ifade ile,
Belki cümlede bozukluk var, Belki de düşüncede,
Bilmem ki nedir bu hikayeyi süsleyen azamet.

Okudukça sayfalarda, Bire bir özdenliğini,
Bir 'SON' var elbet, farkettiriyor gizlendiğini..
Hangi cümle eksik kaldı, anlatamadığın bana,
Yada hangi cümle fazlaydı, ben bulamadım bir mana.

Şimdi son paragraftan bir cümle, okuyorum gibi düşün
Sen 7:15 vapurunda, Ben limandayım o gün
Bir kalabalık var kadıköy'de, sanki son vapurmuş gibi,
Birde beklenmedik bir uğultu, seferler iptal dedi.

Düştü ruhum bedenimden, sis çöktü üstüme bir an,
Koca Avrupa biliyordu, Anadolu yerinde değildi o an
Moda'da hüzünlü bir gözyaşı, Yağmur sanıldığı zaman
Kız Kulesi şahidim oldu, Marmara kanayan yaram.

Şimdi veda gerek İstanbul'a, Durmak olurmu akıl kârı,
Bir yandan da kal diyor Üsküdar, Bu kimin yadigarı.
Hüzünlü bir 'SON' yer aldı hikayede,Sen ayrı, Ben ayrı.
Nede güzel anlatmışsın beni, sanki yalnızların kahramanı