Bir Ayrılık Gününde Şiiri - Muhammed Yağmur

Gün, gri bir sessizlikle açıldı.
Pencere kenarında duran fincanda
soğumuş bir kahve,
masanın ucunda yarım kalmış bir cümle…
Her şey yerli yerinde,
yalnız sen yoksun.

Sokağın başından esen rüzgâr
adını taşımıyor artık.
Kapı, ardında bıraktığın sessizliği
korumak için kapanmış gibi.
Ve ben,
bütün şehir senden boşalmış gibi
üşüyorum.

Ayrılık,
bir şehrin hafızasından
en sevdiğin sokağın adını silmek gibi.
Ne kadar arasam bulamıyorum seni.
Sesin, eski bir şarkının tozlu plağında
çatallaşan bir melodiye dönüşmüş.

Bu günün adı yok.
Takvimde hangi tarihe denk gelse
aynı acıyı taşıyacak.
Bazı günler,
bir ömür boyu tekrarlanır
hafızanın loş koridorlarında.

Ve ben,
bir ayrılık gününde öğrendim:
Gidenin ardında bıraktığı sessizlik,
kalanın ömrüne yayılır.