Bir Ayrılığın İlk Günü Şiiri - Cuma Yüksel

Bir ayrılığın ilk günüdür.

Kimseyle konuşmak istemez, herkesi susturmak istersiniz. Hiç kimseyle anlaşamaz, herkesle kavga etmek istersiniz. Çevrenizdeki, görüş alanınızdaki her şey size yabancılaşmıştır, o ilk gün. Gündüzleri güneşi, geceleri de yıldızları göremezsiniz. Ruhunuz size ihanet etmiştir, ve sizin ona ihtiyacınızın en fazla olduğu günde, o çekip gitmiştir!

Bir ayrılığın ilk günüdür.

Bir şeylerle meşgul oluyormuşsunuz gibi davranırsınız, gidip gazete alırsınız vakit geçirmek için, yeni kitaplar alırsınız okumak için, arkadaşlarınızla anlaşırsınız halı sahada maç yapmak için... Fakat ne aldığınız gazete size vakit geçirtir, ne aldığınız kitabı okursunuz ne de arkadaşlarınızla maç yaparsınız. Kalbiniz sanki ortasından ikiye ayrılmıştır da siz de o boşluğun içini doldurmaya çalışan bir obje gibisinizdir. Dipsiz bir kuyuda; susuz, güneşsiz ve oksijensiz bir şekilde yaşama tutunmaya çalışırsınız. Kendinizi o boşluktan kurtarmak için ellerinizi neye uzatacak olursanız, paramparça edersiniz o şeyi, kanatırsınız. Ve içiniz acır, üzülürsünüz.

Bir ayrılığın ilk günüdür.

Caddelerde, sokaklarda, mahalle aralarında, sanki bir kolu eksikmiş gibi ya da vücudun da başka bir organı eksik bir insan gibi yürürsünüz, koşarsınız. Mütemadiyen yaptığınız bütün işler, can sıkıcı olmuştur artık sizin için; o ilk günde... Kötü alışkanlıklarınız yoktur, en büyük ‘kötü alışkanlığınız da’ zaten sizi terk etmiştir. Hem derdiniz, hem de merheminiz sizi terk etmiştir. O günden sonra sizin gördüğünüz gökkuşağında yedi renk yoktur. Tek renk vardır, katran karası...

Bir ayrılığın ilk günüdür.

Dinlediğiniz tüm şarkıları değiştirirsiniz, birlikte yediğiniz meyveleri, vesaireyi vesaireyi... O’nu size hatırlatacak her ne varsa, hemen o ilk gün değiştirirsiniz. Ayrı hayatlarda, aynı düşleri görmemek adına silersiniz geçmişinizi, silemezseniz de en azından büyük bir azimle silmeyi denersiniz. Ben kuvvetliyim, ben şuyum, ben buyum diye kendinizi motive etmeye çalışırsınız. Oysa sizi motive eden hayatınızın en büyük gücü gitmiştir, yüreğinizi sarı neşteriyle delik deşik etmiştir!

Bir ayrılığın ilk günüdür.

Bir mum gibi erirsiniz anbean. Yastığınıza küser, yorganınızla anlaşamazsınız. Su niye bu kadar temiz diye saçma sapan sorular sorarsınız, uğraşacak şeyler ararsınız. Kandırmaya çalışırsınız kendinizi, gökten yağmur yağar, siz o ağladı sanarsınız, siz de göğe eşlik eder; bardaktan boşanırcasına ağlarsınız. Oysa ''erkek adam ağlamaz'' derler. Bu söz bir ayrılığın ilk gününde hükmünü yitirir, bunu şu an en iyi siz anlarsınız. İçinizi çeke çeke ağlarsınız. Bedeninizin bütün organları üşür, en çok ama en çok da elleriniz üşür...

Bir ayrılığın ilk günüdür.

Ölmek tek çıkar yol gibi gelir size. Banyodaki paslı jilete bakarsınız, elinizi uzatırsınız o jilete; kendinize bile fark ettirmeden alırsınız onu. Bileklerinize, bir de elinizdeki jilete bakarsınız, korkarsınız; ölmekten değil ama sizin arkanızdan yas tutacaklar için korkarsınız, bileklerinizde annenizin resmini gördüğünüz için korkarsınız. Ve apansız dışarıya atıp kendinizi, nefes alırsınız, ciğerlerinize umut girer, hayat girer. Darağacında sallandırırsınız tüm yanlışlarınızı.

Bir ayrılığın ilk günüdür.

Aslında insanın hayatının tümüdür.
Onsuz yaşamak kuru bir gürültüdür.
Ajandanıza, notlarınız arasına kaydedersiniz o günü. İntihar etmeyi düşündüğünüz her an,
o günü anımsarsınız.
Ve o gün; bir ayrılığın ilk günüdür!