Bir Ayağa Kalkaydım Şiiri - Osman Aykut ...

Ana kız! Daha ne kadar bekleyecez?
Ayşem orda, ben buradayım.
Off! .. Çaresizlik adamı yoruyo be ana.
Bir ayağa kalkaydım,
Ellerini öper isterdik değ mi ana?

Her bişeyi de yapardım o zaman.
Selim’in tarlada maç oynardım,
Avluda topaç.
Hem birdirbir oynardım,
Hem yumaç…
Gahveye de yürüyerek giderdim.
Çayımı bilem ayakta içerdim.
Bir ayağa kalkaydım değ mi ana?
Bir ayağa kalkaydım,
Ellerini öper isterdik değ mi ana?

Öğle sıcağı da çok vuruyo.
Hava alayım diye çıkıyom,
Geri dönemiyom.
Demirleri de yakıyo bu lanet sandalyenin.
Ben; ben bir ayağa kalkaydım,
Kendi başıma inip çıkardım bu merdivenleri.
Çıkardım değ mi ana?
Hem yürürdüm de…
Öyle göğsümü kabartıp hava atmaya lüzum yok.
Bi yürüyebileydim,
Ezik büzük de olsa,
Kambur dura dura da olsa yürürdüm.
O zaman ellerini öper isterdik değ mi ana?

Çıkardım meydana bütün gücümle.
Bağırırdım sevdiğimi.
Hiçbişey umrumda olmazdı.
Bi de,
Bi de kalan ömrüm sayılı olmayaydı,
Ellerini öper isterdik değ mi ana?

Ölüm soğukluğu dondurmazdı belki yüreğimi.
Mesafeler de uzamazdı bu kadar.
Ne olmuş ki,
İsteyenin bi yüzü kara
Vermeyen…

Yine mi hayale başladım ana?
Aslın da ikimiz de biliyoz değ mi?
Ben bunların hepsiyle beraber
Bişey daha biliyom.
Hayalsiz de yaşanmaz ki be ana…

Şöyle beraber çıkardık avludan.
Sen koluma girerdin.
Yeni elbisem toz olmasın deyi
Yolu dolandırıp çayırdan giderdik.
Yol biterdi, vakit gelirdi.
İşte o zaman, ellerini öper isterdik değ mi ana?
Yine mi ilaç vakti ana?
Ana kız! Bak ne diyom,
Şu ilacı içmek zorunda olmayaydım,
Ellerini öper isterdik değ mi ana?
Ana... Ana...
Ellerini öper isterdik değ mi ana! ..
Ana...
Ana…