Bir Ay Şiiri - Serkan Zeytun

Bir ay çıkar gecenin karanlığından
Uyanır gün uykusuna yatmış kuşlar.
Sessizlik çoktan çökmüştür ören yerlerine.
Yanan son köz parçası da örtünür kül rengi sarhoşluğu üstüne.
Kavak ağaçlarının sesi duyulur ötelerden.
Bir dedikodudur dolaşır yaprakları.
Yorgun bedenler bilmem kaçıncı uykudayken.
Ay parçası yeleğini giyinir gece.
Düşünmek ki insan işi değildir.
Kopuk kopuk, bölük pörçüktür hayaller.
Dolu bardak misali, neresine koysan almaz odalar yalnızlığı.
Yalnızlık ki kamburudur sırtımın.
İçi irin dolu bir yaradır derime sinmiş.
Örterken bir ay parçası geceyi.
Usul usul birikir gözlerimde aydınlığın.
Bir iç çekerim zamanın ötelerinden.
Bir hayal kurarım senli geçmişlerle nakışlı.
Titrer ellerim, titrer sesim.
Bir zaman sonra fark ederim beyhudeliğini düşlerin.
Uyku çöker tenime,
Uyumak, göğe bakma eylemimin son noktasıdır.
Uyumak, yeni bir yolculuktur.