Bir avuç toprak Şiiri - Zeynep Musaoğlu

Yokluğunda anladım,
Bende var olduğunu.
Yokluğunda anladım,
Sensizliğin zor olduğunu.
Çaresizce çırpınmanın,
Bir umut, bir haber beklemenin,
zorluğunu Yokluğunda anladım.

Öyle işte...

Yokluğunda anladım,
varlığının kıymetini,
Canım.! nasılsın? Özledim demeni.
Öyle işte
sessizce ağladım.
Yokluğunda anladım bendeki yerini...

Öyle işte.

Her sabah bir umutla,
Bir haber bekledim çaresizce.
Sen hangi ara ben oldun,
De hele ben sende neydim ?

Adın geçtiğinde yüreğim yanıyor,
Canım acıyor ,
Göz yaşım senin için akıyor...

Öyle işte..

Hayallerim yorgun,
Umutlarım bitik,
Issız karanlıkta savruluyor,
Sensiz bu bedenim.

Yarın, hatırımı sorsan ne olur ki,
Yenik düşmeden verdiğin savaşa,
Bak.! buradayım desen,
Gitmedim, gidemedim desen...

Öyle işte...

Geçmek bilmeyen saatlerin, günlerin,
Hançer gibi sineme vurduğu,
Boğazıma düğüm olan yokluğun,
Son bulsa....

Öyle işte

Acı çekmenin, çaresiz kalmanın,
Ciğer yangının ne demek olduğunu, yokluğunda anladım...
Sahi ne çok şey öğretin bana...

Öyle işte...

Dünya dedikleri bu değil mi ?
Bir damla su,
Bir nefeslik hayat,
Ve bir avuç toprak.!!!

Öyle işte...

İşte öyle...