Bir Avuç Toprak Şiiri - Zafercan Öztürk

Güneşsiz bir sabah, aysız bir gece gibiyim bugünde,
Beyaz bulutlarsa dert ortağım,
Yalnız onlara anlatabiliyorum dertlerimi,
İçim kan ağlarken, yalnız onlara söyleyebiliyorum gerçekleri.
Kırılmışlıklarla boğuşuyorum gökyüzünde.
Yıldızlar saçılmış etrafa, toplamaya çalışıyorum,
Binlerce parça kayıp gidiyor ellerimden,
Ne tutabiliyorum, ne de bir dur diyebiliyorum onlara.
Sanki hepsi üzgün, hepsi kırgın, hepsi ağlamış.
Hissediyorlar mıydı acaba benim hissettikleri mi?
Soramıyorum. Öyle bitkinim. Öyle halsiz.
Yalnızım. Ve bulutlar da yok artık yanımda.
Şimşekler çakıyor zihnimde, korkuyorum.
Her bir patlamada daha fazla gömülüyorum yorganıma,
Daha fazla sarılıyorum yalnızlığıma.
Ve düşünmek dahi geçmiyor içimden.
Giderek ölüyorum.
Bulutlardan nasıl özür dilerim bilmiyorum
Çünkü yeni dostum bir avuç toprak olacak, Hissediyorum.