Bir Avuç Toprak! ... Şiiri - Nadidem Zehra

Artık beynim hükmetmiyor
Ayaklarım öğrendi yolunu
Ben demesem bile kendileri geliyor
Koşuyor sana doğru...
Yürekten öğrenmişler
Bıraktığın ateşin
Beni yangın yerine döndürdüğünü...

Kalbimin her atışı
Senin adını mırıldanıyor
İstersen dinle..bak..
Ve...
Gidişinle düştüğüm uçurum
Hergün bir öncekinden
Daha derin
Daha karanlık
Çok daha sessiz oluyor...

Bu sessiz çığlıklar beynimi uyuşturuyor..

Ve yalnızlık...
Herşeyden sıyrılıp
Hergün biraz daha fazla
sarmalıyor bedeni...
Tıpkı sevgili gibi....

İçimdeki acının tarifi yok...
Çünkü o acıyı anlatacak kelime
Henüz hiç bir dilde yok..

Seni düşlüyorum...
Düşledikçe düşüyorum sensizliğin içine..
En derine..
Bir tek senin elin tutup çıkartır
Ama oda yok
Tıpkı gülen gözlerle bakışın gibi...
Tıpkı sıcacık sarılıp öpüşün gibi...

Gündüzde hayal yok...
Gecede uyku...
Uykuda rüya..
Yaşamaksa tek dert..
Yaşıyorum doya doya! ..

Bugün herşeyi daha iyi anladım..
Aslında bir nefes kadar yakınsın bana
Ama..
Bir avuç toprak kadar uzak...
Ve anladım ki..
Bu hasret girdabında sadece yokluğun ellerimden tutacak...