Bir Avuç Toprağın Altında Kaldı Umutlarım

Gözlerimde,karanlık Azrail'im oldu.
Doğan günün saçları ağarırken.
Gökkubbenin ucuna konmuştu umutlar.
Ve sessiz sedasız dökmüştü ipeksi saçlarını

Umutlarımın kanından dökülüyordu yağmur,gecenin üstüne
Kırmızı ile siyahın buluştuğu noktaydı geceler
Korkunun ve acının tarifi yapılabiliyordu artık
Sensiz bir avuç toprağın altına gömmüştüm umutları.

Her bir dakikada dört mevsimi yaşar oldum.
Her bir saniyede seyrettim,umutlarımın öldüğünü,
Sensizlik şırıngası,dudağımdan kan çekerken.
Son oyunumu oynadım karanlığın gölgesinde.

Kainatı içimde doğurup,gözlerimde boğuyordum.
Ne azgın seller ne fırtınalı denizler
Ne varlığın ne yokluğun kapısını bilirken
Sensizlik şeytanına kavaldan en acı havaları çaldırdım.