Bir Avuç Ölü Toprağı Şiiri - Sadık Bey

30.04.2010 17:20
Sana ait ne varsa içimde,
Hepsini öldürdüm.
Bütün kötü huylarını biliyorum artık,
Aşkın gözümü kör etmiyor.

seni içimden atarken bile,
Yine seni düşünüyorum,
Hayalini silmeye çalışırken hafızamdan,
inadınadaha katı çizgilerle beliriyorsun karşımda.

İşte bütün sıfatların karşımda,
Çocukca tavırların,
Kaprislerin, kendini beğenmişliğin,
Terkedişin,
Herşeyi görüyorum.

Peki o zaman neden hala gitmiyorsun,
Aklımdan kalbimden ve ruhumdan?
Kalbime neşterle kazınmış dahi olsan,
Silemezsem de seni, üstünü de örtemez miyim?

Bir avuç ölü toprağı atsam üstüne,
Kapanmaz mı açtığın yaralar?
Başka kadınların merhemini sürsem,
Çürüyor bu sefer yaralarım,
Bu kirli aşk karışıyor kanıma.

Hayat veren aşkının sihiri,
şimdi ölümcül zehir.
Gün be gün, içten içe ölüyorum.
kendi kanımda boğuluyorum.

Sen de öyle nefret ediyorsun ya benden,
Kendi kanımda boğmak istiyorsun beni,
Bak işte canımı alamıyorsun ama,
Ruhumu öldürdün.

Hani insanı insan yapan,
Hayvandan ayıran ruhtu ya,
Sen beni insanlıktan alıp,
En cani canavara dönüştürdün.

Öldü içimde sevgiye dair ne varsa,
Aşkın varlığına inanmak şöyle dursun,
Aşktan bahsedenleri öldürmek istiyor,
Bu, ruhsuz beden...