Bir Aşktan Kalan Kırıntılar Şiiri - Şair ...

1.gün

Yüzün karşımda kokun batıyor
Tırnaklarım kan damlıyor
Tırnakların içindeyim
Ve ben her sabah yatağında uyanıyorum

2.gün

Çıkartamıyorum tenini
Dokunuyorsun bana, göremiyorum seni

3.gün

Bir baca yapmalıyım
Yakarken kendini içimde
Boğuluyorum sesinde

4.gün

Habire doğup batıyoruz
Bizi seyrediyor sevgililer
Tutuşuyorlar
Yakalayamıyorum kendimi

5.gün -sanırım-

Tenini bilmiyorum
Ve aramızda duran duvarı
Dibindeyim şimdi
İçiyorum
Kendim oluyorum
Dokunuyorum yaşlarıma
Yanımda oluyor musun?

Bir Mart günü

Her acımın üstüne kar yağıyor
Ve bir masa lambasının ışığına saklanıyorum
Ya da sahne beni sessizce içiyor…
Geride yarım bir Hamlet intikam seslenişiyle

Umurunda mı hangi gün?

Her acımın üstüne kar yağıyor
Kanatılırım
Her sevincimin üstüne güneş
Kuraklaşırım
Ve merhaba demezler
Susarlar
Ölümün ince dudakları arasında kalırım
Islık olmak sadece sokak köpekleri işitir
De ne olur?

Sene 2001

Yine kar senden ayrılalı bu ikinci
Toprak bayramlıklarını giyindi
Bütünleşti doğacak çiçeklerine
Bir ben kokunla bütünleşemiyorum

Sesin taşıyor bir kemanı kanıma
Teller gerildi kirpiklerimden sızana
Bir ayrılık müziği aldı beni hikayemden
Yarım kaldı müzik de hikayede
Ölümdü sonları
Bizi başka nefeslerin bitişine bıraktık

İzim olan ölüyor
Kendime dokunuyorum olmuyor

Aynalara verdim gözlerimi
Kaç yıl daha beklerim ufak bir yansıman için

Şimdi?

Denize bırakacağım kendimi
Sünger olup acımı çekeceğim
Belki bir balıkçı takasına kanıp
Dokunurum tenine

Sesinde kilometreler var
Bende ise bir umudun sonu
Ölümün yolculuğu var

Umudun kışını yaşarken
Zamanı öldürüyorum
Mevsim değişmiyor

Ayrılığın tamamlanmamışı değil
Umut mürekkepsiz bırakır

Göz torbalarım siyah camlar
Kirpiklerimde ağaçlar yakılıyor
Dudaklarım kuru
Bir damla suya veriyorum kendimi
Toplayamıyorum yaşlarımı
Unutuyorum omzunda……….
2001- Ankara