Bir aşkın pişmanlığı Şiiri - Nihal İmer

Şimdi nerdesin hangi sevgilinin hayaliylesin bilmiyorum..
açıkcası bilmekte istemiyorum
Hani demiştim ya insan sevdiğini bi başkasına veremez o yüzdendirki ayrılık kelimesini aklından dahi geçirmez..
Ben beni sevmediğini böyle böyle anladım..
Ayrılık ölümden beterdir sevgili
ölseydin mezarını bilirdim
şimdi hangi kollardasın
bilmiyorum..
Bense her gece sabahlıyor, gün doğdumu
yoksa hala gecemi farkedemiyorum..
Bana "büyük konuşuyorsun" diyorlar
"yine seversin yine güvenirsin" diyorlar
oysa bilmiyorlar
ben en çok seni sevdim, sana güvendim..
Şimdilerde kendime acıyorum
neden mücadele ettim ki bu kadar..
Neden izin verdim bütün bu olanlara..
Beni nasılda yetersiz hissettirdin
gözünde hiç değerim olmayışına
defalarca şahit oldum..
En kötüsüde henüz acım tazeyken
yaşadığın İnkar bile edemediğin o aşkı...

Kendimle cebelleşiyorum bu sıralar
her Allah'ın günü sana lanetlet ederken
her gece pişmanlığa boğuluyorum
yüreğimdeki gülleri bir bir ateşe veriyorum
Buz dağına dönüyor, üşüyorum..
Keşke seni hiç tanımasaydım
Keşke bunca inanmasaydım sana..
Keşke o gün ayaklarım kırılsaydıda
gelemeseydim yanına..
Bu keşkeler bitmiyor işte..
ve bitmiyor sana inanmışlığımın suçluluk duygusu..

Şimdi seni nankör vicdanınla
başbaşa bırakıyorum..
Ben artık yokum
o şikayet ettiğin hiçbirşey yok artık.
kapıda yolunu gözleyenin,
gözlerine yalansız bakıp boynuna sarılanın,
seni defalarca afeden sana kıyamayan
Uğruna herşeyini feda edecek
bir sevenin yok artık.
Şimdi istediğin hayatı bildiğin gibi yaşa.
suçladığın şikayet ettiğin
daha fazlasını talep ettiğin
herşeyin daha iyisini, kendince yaşa..
yaşa ve öğren
seni daha fazla sevebilecek biri,
varsa bu hayatta..