Bir aşk mektubu.. Şiiri - Sandra Şentürk

Ben dedi " Gönül gözüyle bağlıyım sana ; göze herkes hitap edebilir fakat gönüle herkes hitap edemez ve ben senin gönlüne talibim ; yalnız baş döndüren o yakıcı güzelliğine değil...
Benden sonra da ; güzelliğin karşısında büyülenecek belki de aşkından sana tapar gibi gösteren ; gözüne dünyalar iyisi gibi görünen; bu aşk büyüsüne kendini kaptırdığın adamlar olacak. İsterdim ki bu adamlar hiç yüreğini incitmesin; çünkü ben seni yüreğinden tanıyorum ; güzel bir kuğunun kendi gibi bembeyaz kalbini taşıdığını biliyorum ve hâlâ bende bir serçenin gözyaşısi kadar sıcaksin ; sicaciksin ..Sana benim gözümle bakmayan bir adam seni sevecek olursa ; sevmeye yeltenirse veyahut severse ; hiç sevmesin. Sevmek birşey değil seni nasıl seveceğini bilmeyen bir adamsa...
Bana sitem ettiğini duyar gibiyim ; sen beni nasıl güzel seveceğini biliyor musun diye ; senin aşkından mahrum kalali epey vakit geçti; sendeki aşkı önce kalbimde sonra dünyada yaşadığımı hep hayal ettim ; ben seni hem yaşadım hem de yaşamadim ; sen tıklım tıklım doluydun bende ben ise ; hep bir parça kadardım sende...
Hiç gocunmadim ki seni sevmekten ; çünkü bana o aşkının kırıntıları bile yetiyordu yaşamam için ; ancak bu kırıntıları dahi birgün benden çekip alıp ; esirgeyeceğin hiç aklıma gelmemişti; öyle sevdim ki seni ; sen bile kendini bilmiyorsun ; benim seni bildiğim kadar ; kendine yabancı bir yürekte; tanıyamaz insan kendini; ben kendimi en güzel sende tanıdım; sonra sen o aynayı hep kendine çevirdin ; sana bakınca görüyordum; bu okyanus kalbimi ; küçük bir su birikintisi sanıyordum senden önce ; kimi seversem seveyim ; sendeki gibi olmayacak bu yüzden bunu o kadar iyi biliyorum ki ; seveceğim her yürekte senin bir parçanı arayıp arayıp her defasında yerine koymaya çalışacak olmak nasıl da yüreğimi tuzla buz ediyor ...
Kendime güzel yüreğinin aynasından bakardım ve o zaman daha çok severdim kendimi ; dışardaki caddelerde ki kalabalığı aramazdi gözlerim; seninle sessizleşirdi odalarımda yüreğim ; orada seninle yalnızlığı da çok severdim. Ben seni öyle sevdim ki ; bu sevdaya hiç başka kadının gölgesi bile girmedi . Sen ; başka adamların güneşi olmaya çalışırken...
Benim gölgemden hep kaçtın; güneşin olmak istedim ; sen yoktun ; sonra senin aşkın yüreğimi üşütüyor dedin. Buzlarım bir sana erimişti bilmiyordun. Yoksa kim çekip çıkarırdı beni o tıka basa yalnızlık dolu odamdan...
Sana kadınım dedim ; sen kadınım mıydın gerçekten? Seni sever gibi yapacaklar yada gerçekten sevecekler belki ; görebilecekler mi bendeki seni ? Sana bir çocuk yüreğinin en derininden bakabilecekler mi ? Seni yalnızca bir kadın olarak mi görecekler yoksa duyacaklar mi kış bahçesi yüreğindeki neşeli çocuk seslerini ?