** Bir Aşk Hikayesi Şiiri - Metin Eser

Bir sonbahar günüydü, onunla karşılaştık,
Hatta içimden dedim, ne de güzel yakıştık,
Sohbetimiz iyiydi, sesi de neşeliydi,
Ayrılırken gülümsedi, ardından el sıkıştık,

Birkaç gün sonrasıydı, ısrar ettim, buluştuk,
Hayalimden gitmedi, bir kez daha kavuştuk,
Bakışları güzeldi, ceylan gibi ürkekti,
Beraber az yürüdük, ardından el tutuştuk,

Küçücük avuçları, kor ateşten sıcaktı,
Zor dayandım ama neredeyse yakacaktı,
Lakin O dokunuşu, ipekten yumuşaktı,
Sanki deniz, maviyi, gözlerinden çalmıştı.

Bakakaldım öylece, daldım gittim ta içe,
Derinlerde ulaştım, içe sığmayan sevince,
Kalbinde nehir, ruhunda çağlayan gördüm,
Melekten güzel yüzü, bana biraz gülünce.

Bakışlar konuştu, sözler sustu dinledi,
Göz süzüş heceydi, her dokunuş cümleydi,
Gönülden gelen istek, öpüşmekti ama,
İçimdeki hisse göre, bu şuan erkenceydi.

Ellerimi bıraktı, dedi ki “gitmem gerek”,
“Geç kalıyorum” dedi, sesi de titreyerek,
Biraz telaşeliydi, saati sordu bana,
Ayrıldı aceleyle, hafif gülümseyerek,

Bu hızlıca kaçışı, düşündürdü günlerce,
Haber yoktu bir türlü, ağladım her gece,
Kızıp durdum kendime, neyi yanlış yapmıştım,
Neredeyse yiyiyordum, kafayı da iyice,

Aradan zaman geçti, çaresiz, ulaşamadım,
Yokluğuna, ne yaptımsa, vallahi alışamadım,
Her nereye baksam, sanki karşımdaydı yüzü,
İçimdeki özlemiyle, şu bedene sığışamadım.

Bir gün kapım çalındı, postacı karşımdaydı,
Elinde bir mektup, ağzındaki söz adımdı,
Teşekkür edip aldım, hemen açtım zarfı,
Çok garipti ama, birden avuçlarım ısındı,

Tarifsiz telaşımla, bir köşeye oturdum,
Mektup biraz kısaydı, defalarca okudum,
Hani o beğendiğim, bakıştığım kızdandı,
Okudukça ağladım, sanki ona dokundum.

Her bir cümle canıma, hançer gibi saplandı,
Her bir satır içimde, bir yerlerde saklandı,
Boğazımda düğümlendi, nefesim, hıçkırığım,
Hayat – ölüm arasında, kalbim bir bir yoklandı,

O yetim sevdam, diyor ki mektubunda,
“Sakın beni bekleme, ölüm var başucumda,
Vücudumda kol gezen düşmanım, acımasız,
Birazcık param olsa yaşardım, avucumda.

Ey yandığım, güzel insan, baş tacım,
Bir bilsen ki, sana ne çok muhtacım,
Canım çekiliyor gibi, ölüyorum gitgide,
Doktor öyle söyledi, yokmuş benim ilacım.

Sana bir tek sorum var, cevabını saklarsın,
Cennette buluşunca, oturup anlatırsın,
Senin böbreğin uysaydı, bana verir miydin?
Sus bir tanem konuşma, kulağıma fısıldarsın.

Sakın kızma bana, bir türlü söyleyemedim,
Dilimin ucundaydı, ama....... diyemedim,
Bencilce geldi bana, ve sustum.....
Sen canımdan değerliydin,.....diyemedim.”

Ve bu satır, mektubun en son cümlesiydi,
İçimdeki feryadım, yüz bin insan sesiydi,
Bilemedim doğrusu, Yaşasam mı? Ölsem mi?
Anladım ki bu mektup, sevdiğimin son nefesiydi.

Ey gönlümün sultanı, görmüştün yüreğimi,
Sana nasıl bakmıştım, sevmiştim yüreğini,
Ah bir kere söyleseydin, değil ki böbreğimi,
Vallahi ölürdüm de, verirdim yüreğimi.