Bir Aşk Hikayesi Şiiri - Kemal Baral

Bir uysal gecenin ortasında
Üstümüzde göz kırpan yıldızlar
Pırıl pırıldı samanyolu
Sıcaklığın dolduruken kollarımı.

Deniz en güzel şarkılarını mırıldanıyordu
Güneş sihirli elleriyle okşuyordu çıplaklığımızı,
Sen almadığın tadlardan tadıyordun
Yalan mıydı?

Saçların buğday başakları ile bütünleşmişti
Van Gogh'u anımsıyordum sarı buğday tarlalarında
Gelincikler kadar kısa ömürlü olduğu
Anlaşılmıyordu ki sevginin.

Gecenin birinde, sanki çağırarak kaçmıştın benden
Geldiğimde ılık lezzeti vardı dudaklarında bekleyişin
Karanlıklar örtüyordu çıplaklığını, piyanonun tuşlarında Chopin
Dudaklarında ıslaklığı öpüşmenin
Solunumlar burun kanatlarında.

En güzel sabahlarını, en mavi gecelerini
Bizim için mi saklamıştı Ege.
Venüs ve Eros serin sularında kucaklaştılar körfezin
Bembeyaz çıplaklığımızda bizimle el ele.

Karadeniz kızgındı sana o gece
Benim yandaşımdı ve senin kadar hırçın
Poyraz sarındığımız battaniyeleri aralayabilmişti
Dudaklarımızı kenetlerken bütün şiddeti ile.

Sirkeciye yağmur yağıyordu, paltom ağırlaşmış
Gecenin ortalık yerinde, son vapur çoktan kalkmış
Hayli yolum var, yoldaşım berduşlar,
Üşümüyordum, sıcaklığı ile istasyondaki busenin.

Martılarla yarışıyorduk, yelken açmış denizde
Fırtına varmış, tekne dümensiz kalmış, kime ne
Ufuklar pembe idi rotamızda
O zaman bir boşluk yoktu ortamızda.

Neydi o kıskançlık denizindeki fırtınalar
Boşuna değil miydi bütün hırçınlıklar
Kimse yoktu ki beni paylaştığın
Seninle bütünleşmiştim, anlayamadın.

Sonunda kalabalıkta kaybettik birbirimizi
Bir itiş kakış ve sürükleyip götürdüler bizi
Ellerimiz mi eremedi, gücümüz mü kalmadı ne
Yakalayamadık bir daha nedense sevgimizi.

Ve şimdi sen içki kadehlerine teslim, kadehi uzatanlara
Ben kadehlerle dost bunları bildiğim için
Bilemezsin nasıl yanıyor içim.
Dinmez artık sızım, seni kollarıma alsam da.