Bir Artı Bir Eşit Değildir Bir

DENKLEM
Kapadılar dünyaya perdeleri
Ne karanlık ne soğuk ne rüzgar
Örtündüler masmavi geceleri
Seviştiler gün doğuncaya kadar
1 + 1 = 1 oldular

Ü. Yaşar OĞUZCAN

İşte sonuna kadar açık perdelerimiz,
etrafta sessiz bir fırtına ve karanlık...
Örtünsek, biliyorum, daha da üşüyecek ellerimiz,
sevişsek daha da anlık;
çünkü 1 + 1 = 1 değiliz artık.

Aynı yağmurda ıslanmıyor artık gecelerimiz.
Farklı yağmurlara terkedildiğindendir ki,
yolun öteki tarafını seçiyor daima
(bütün beklentiler gibi)
beklediklerimiz.

Artık çarpmıyor bir yürekte sevgimiz.
Başka bir kalpte de atar sanırız ya
(...ki ben en çok buna şaşarım)
hüzün yamaçlı sevdalarda,
hüzün çekilir gecenin elleriyle
yüreklerimize
ve her ses yankılanır diye bilinir ya
karşılık vermez hiçbir yamaç,
yürekten esmeyen seslere.

Aynı kenti solumuyor artık sevdamız.
Başka bir kentin, herhangi bir sokağına
terkedildiğindendir ki adımlarımız,
kapımızda biriktirirmiş hayat, yaşamadığımız anıları.
Keşke haberimiz olsaydı
ki günü gününe yaşasaydık.
Şimdi elimizde kalan yalnız
tarihi geçmiş bir aşk.
(çok yazık!)

Artık aynı baharı koklamıyor çiçeklerimiz.
(hangimiz ilk’i soluyor hangimiz son’u
... kim bilir?)
Ki bundan böyle iğreti dursun dudağımızda,
farklı baharlarda açan
(hala bir parça sevgimizde kalmışsa)
gülümsemelerimiz.

Artık 1+1=1 değiliz.
(üzülme unutmayıda beceririz)
Nasılsa başka bir aşk sil baştan yazar
ayrı rüzgarlara ismimizi.
Bundan sonra biz
(korkma!)
aynı iklimde bile esmeyiz.