Bir Arpa Boyu Şiiri - Hülya Kırklaroğlu

Kurban bayramının ikinci günündeyiz Sevgili Günlüğüm✍🏻
Bayramımız mübarek olsun. Sağlık, huzur içinde nice bayramlar dileklerimizle başlayalım yazımıza…

Efendim?

Yok yok, nerede o eski bayramlar diyerek başlamayacağım söze… Yaşandı, yaşadık ve geçti gitti o günler…

Her zamanın ayrı güzelliği var ve eski günleri düşünmek insanın kendini üzmek istemesi için bahaneden başka bir şey değil diye şimdi bu şekilde düşünüyorum.

İsterdim ki bu düşünce hayatımın her anına hakim olsun ama güç işte bu düşünceyi beslemek.

İnsan duygularına her zaman hakim olamıyor bazen de duygular bizi eline geçiriyor. O zaman vay halimize işte.

Özlüyorum elbette elimde olmadan, özlüyorum herkes gibi bende çocukluk günlerimi… Bunun da bir yolunu buldum. Büyümesine izin vermiyorum içimdeki çocuğun.
Bencillik ettiğimin farkındayım ama hiç, öyle işte.

İyi mi ediyorum, kötü mü bunu hâlâ bilmiyorum. Belkide bilmek istemiyorum. Düşünsene bir kere sevinçlerimde, hüzünlerimde o, olmasa kime koşacağım.
Kim açacak kollarını kocaman, kim kucaklayacak sevincimde, hüznün gölgesindeyken beni?

Kim çıkarsız başımı okşayacak ve kimin omzuna güven ve emniyet içinde usulca başımı yaslayacağım?

Sustun!
Sustun Sevgili Günlüğüm✍🏻?

Kırılma lütfen, incinme, elbette senin de bir ağırlığın söz hakkın, yerin var hayatımda ve her ikimizde biliyoruz ki içimdeki çocuk aynı zamanda sana da ait... Ya da sen ona!

Kum saati gibisiniz bir o yanı çeviriyorum, kum tanesi bitince, bir öteki tarafı… Kum taneleriyle birlikte akan ise benim hayatım.

Biliyor musun, bazen kapıyı çalmadan gizlice onu seyrediyorum. Hep orada öyle tatlı ki sorma, görmeni isterdim. Gözlerine bakmanı, onun da senin gözlerine bakmasını, işte o an anlardın neden büyümediğimi!

Ve niçin onun büyümesine izin vermediğime hak verirdin,
oyuncaklarıda aynı. Yıllardır başı önünde sıkılmadan yeni oyuncaklar istemeden oynuyor. Kanaat ediyor haline.

Ona ne kadar ihtiyacım var bunu bir tek Allah biliyor.
Dışarıdan beni gören insanlar başka Hülya görürken, ben bana baktığımda farklı Hülya ve hülyalar görüyorum.

Bayramlarda reklamlardaki gibi pencere önünde oturup kim gelecek kim gidecek bayram gününde diye bakmıyoruz…

Haberleşiyoruz, görüntülü aramalarda hasretimize iyi geliyor.

Devir daim aldık büyüklerimizden bayram günlerini.
Anneme Babama uzaktan baktığım yaştayım, biraz daha farklı olsa da hayatım, benim de saçlarıma sırasıyla aklar düştü.

Benim de elimi öpenlerim var artık ve el öpenleriniz çok olsun diye dualar dilimde, söylerken duyuyorum bende önce şaşırıyorum sonra tebessüm ediyorum…

Bedenim büyümüş ruhumun haberi yok! Ohooo ruhuma sorsan on beşinde…

Baklavalar açmıyorum artık, su börekleri de. Annem açardı ama su böreği her bayram. Ben daha mı çok yaşlandım peki bu durumda? Hayırdır inşallah!

Çoğu şey eskisi gibi değil. Tembellikte diyemem dinçiz ve şükürler olsun gücümüz yerinde. Belki hazıra duacılıktan olsa gerek veya evlatlarımın sakın uğraşma yorma kendini anne sözlerinden dolayı mı? Bak bunu yazım bittikten sonra düşüneceğim.

Düşündümde, biz bayram yaklaşırken sorardık annemize anne su böreği açacak mısın diye?

Evet tabiiki derdi rahmetli. Ne anlamsız bir soruydu düşünüyorum da. Biz isterdik, dilimizle söylerdik şimdilerde ise çocuklarım bana kıyamıyor gördün mü düşününce ve yazınca çıktı ortaya neden börek açmadığım veya baklava açıp göbekten başlayıp dilimlemediğim.

Sana bir duygumu aktaracağım. Biliyor musun Sevgili Günlüğüm✍🏻 torunlarımı kucağıma ilk aldığımda beni kabire indirecek oğullarım diyerek, iki kere garip bir hüzün hissi yaşadım minicik ellerine dokunduğumda.

Allah sağlıklı huzurlu ömürler versin hepimize ama niyeyse böyle bir şeyi iliklerime kadar duyumsadım.

Hiç kimseyle paylaşmadım bu düşünceyi
Sevgili Günlüğüm ilk kez sana anlattım.

Gözlerim o anda hem sevinçten, hem de hüzünden doldu ve birden içimdeki çocuk bir arpa boyu büyüdü.