Bir Arefe Akşamı Şiiri - Ayhan Yavuz Açı ...

Bir arefe akşamı
Gönlüme bir gül düştü
Sarıldım iklimine sonbaharın
Önce kalbim düzensiz attı
Sonra göğsümü birbirine kattı
Ve gitti, ta şurama battı
Gönlüme düşen gül
Bir arefe akşamı

Hiç böylesine yorulmamıştı aklım
Bir kelimeden bu denli nefret edileceğini
Ve bir kelimeye bu kadar muhtaç olunabileceğini
Almayan aklım
Hiç böylesine yorulmamıştı
Şekilsiz birakşam değildi sevdâya getiren beni
Bir bakışın hesapsız şekliydi
Bilirim Allâh özenmez yaratırken
Kolaydır O'na göre
Ama ben özenerek baktım
Ve bakabilmenin zorluğuyla pençeleşerek
Belki keşmekeşin arkasındaki sessiz bir sokak
Belki sessizce uğuldayan bir şakak
Belki de sessiz bir şafak
Doğmak için o akşamı bekleyen
Sanmayın şafak hep aydınlığa atar
Dedim ya
Şekilsiz birakşam değildi sevdâya getiren beni

Ak sakallı bir ihtiyar usulca yanıma yanaşarak
'Bu hâdise büyüktür oğul' dedi
'Akıldan taşar gider,
Ancak merhamet tutar bu derenin suyunu
Bilirsin arzın huyunu
Herşey yukarıdan aşağıya akar
Tıpkı akıldan kalbe akan
Geçtiği yerleri yıkıp yakan
Bu sonbahar düşü gibi' dedi
Ak sakallı bir ihtiyar usulca yanıma yanaşarak

Sahip olduğun herşeyi sehere doğru bırakıp
Kılınan iki rekât şükür namazı
Dokunur mu bilmediklerimin zulmüne
Alnım secdeye yapışsa umurumda değil
Eğil oğlum Ayhan eğil
Hakediyor bu sevdâ iki büklüm olmayı
Kalkmasan ne yazar
Ya ölürsün azar azar
Ya da yaşarsın kaybetmekten korkarak
Sahip olduğun herşeyi sehere doğru bırakıp
Seni seviyorum
Yırtılan damarımdan akan kan kadar sahih
Yontulan benliğimden kalan can kadar sâlih
Böylesi bir tâlih
İki kelimeden korkmamayı öğretti bana
Seni seviyorum

Bir arefe akşamı
Gönlüme bir gül düştü
Bereketin ismini fısıldadı kulağıma
Ak sakallı ihtiyâr
Bir arefe akşamı
Gönlüme bir gül düştü
Bülbüle sordum ismini
'Bilirsin, eski dostusun onun' dedim
Gülümsedi
Ve
'Sümeyye' dedi
Bir bayram sabâhı

07,07,07