Bir Annenin Portresi Şiiri - Necip Zeybek

Ah, oğlum,
Boya küpüne düşüp çıkmış şişme bebeklere,
Benzemezdi hiç annen.
Çünkü kazıya kazıya kazandığı için hayatı,
Birilerine batıracak kadar uzamazdı hiç tırnakları.
Muhtemelen aldırmadan açlığa, susuzluğa,
Çok çalıştığından çatlardı,
Boyanacak durumda olmazdı iri, etli dudakları.
Ve kuaför koltuğunu dolduracak kadar
Uzun, ipek gibi saçları da yoktu,
Çünkü süpürge yapmıştı onu bizim için…

Ama sahte değildi,
Tepeden tırnağa gerçek bir kadındı annen.
O, ekin kokar,
Kekik kokardı…
Yanakları gelincikti,
Bilekleri kalın, avuçları kınalı, parmakları incecikti.
Elleri, öpmeye doyamadığım elleri,
Kâh ateşte yanar, kâh suda donar,
Kâh süte banardı.
Sanki tatlı cadının burnuydu o eller,
Bir bakmışsın oklava, kürek,
Bir bakmışsın baklava, börek…

Kırıp döktüğünü görmedim hiç,
Yapmaktı çünkü onun sanatı…
Ve ne çok severdi babanı,
Eller gibi ağızdan değil, yürekten…
Çok özledim onu,
Elini yüzünü, kaşını gözünü,
Nefesini, sözünü özledim…
Öpüp okşayan bakışını,
Ve kucaklayışını özledim beni ve hayatı…