*Bir Annenin Feryadı* Şiiri - Süreyya Aktaş

Yavrum, canım oğlum...Doğdun acılarla, Rabbim nasılda sığdırmış onca çileyi...Ben de isterdim koşup oynamanı, sende isterdin. Nasıl mutlu olurdun. Kim bilir her topu yakalayışında, her adım atışında, kadife sesinde söylediğin her şarkı sözü, her mırıltı, nasılda mutlu ederdi beni? ...Sende mutlu olurdun. Benim gülümsediğimi görerek, kaç kere söylerdin. “Anne,Baba” kelimelerini bir gün içinde. Kaç kere ağlardın. Sürekli ağlardın sesini duyurmak için bizlere hatırlamıyorum... Ama, kollarını bana her uzatışında, elini öpmen için verdiğinde, sesini duyurmaya çalıştığında, nasılda mest ederdin beni... Binlerce kelimenin dürüldüğünü, bakışlarınla anlatırdın. Bana kendi dünyanın hayallerini, isteklerini... Canımsın! ...Sen benim! ... Sevgili Çocuğumsun! ...Seninle ne kadar çok acıyı paylaştık. Bilir misin? ...Hastaneler evimiz olmuştu. Hâni, olsun. Seninleydik ya... Seni seviyorum yavrum. Her hâlinle seviyorum. İşte, senin teninde duyduğun acıları ben yüreğimin derinliklerine gizledim. Bir kor ateş ki yanar yüreğim. Sana batırılan her iğne, benim yüreğime batırıldı. Canının yanmasını ister miyim ben senin? ...Senin canının yanması benim dünyamın kararması idi.... Senin çektikleri
ni bir ben bilirim... Benim acılarımı da sen... Ah! ... Yavrum herkeste olanlar sende yoktu. Ama, kimsede olmayan bir şey vardı. Sende...Göz yaşlarımı okurdun sen. Ellerdin düşüncelerimi. Yüreğim ağlardı. Yüreğine yol açardı. Göz yaşlarım. Saçlarını okşardım. Dudaklarını büzer, elimi başına götürür. Defalarca öperdin. Yanaklarımdan, Ama, günler çabuk geçiyor, yavrum. Benim bütün çabam senin iyiliğin içindi. Seni biraz daha hayâta bağlamak ve güzellikler sunmak için...Çiçek oğlum...Benim...Sana sarılmak, bağrıma basmak istiyorum. Seninle yaşayacak güzel günlerin özlemini çekiyorum.

Türkiye Gazetesi, 14 Kasım 1999/ Pazar