Bir Anlık Melankoli.

Yenilmiş hissediyorum.
Yapayalnızmışım sanki.
Hiç dostum yok ailemden başka.
Hep bir 'ben'lik...
Karşılıksız güvenim yok.
Bu yüzden doyasıya sevgiye hasretim.
Haykırmaya halim yok.
Elimden gelen sadece ğalayıp rahatlamak.
Bugün üzgünüm,gergin ve öfkeliyim.
Kabullendiklerimi düşünüyorum...
Ağır geliyor.Nasıl yapmışım?
Şu anda bir dayanağa ihtiyacım var.
Duygu seli yaşıyorum.Bu ben değilim...
Her şeye rağmen mutlu olmalı değil miyim?
Elimdekinin, şu andakinin değerini bilmeli değil miyim?
Huzurun açıklamasını hissetmeliyim.
İnsan bazen üzülmeli, bazen kırılmalı...
Mutluluğum, umudun değerini anlasın.
Dayanak aramadan bulunmaz mı?
Elimi kalbime götürdüğümde kim var?
İşte orada..Aramaya lüzum yok.
Her an, her zaman ne hissettiğimi bilen.
Her adımımı gören,beni benden iyi bilen.
Daha güçlü bir dayanak nerde? O'ndan başka?
Kalemimin ucundan akıp gidiyor sinirim.
O'nu anınca geçiyor gerginliğim.
Her şeye rağmen mutlu ve umutluyum.