Bir Anlayabilsen Şiiri - Mehmet Zafer

Yıllar öfkesini üzerime salmış,
Mevsimler hıncını alıyor benden.
Umutlarım çığlar altında,
Işıklarım sönmüş gözlerimden.
Nasır bağlamış duygularım,
Her şiirde kanatıyorum yeniden.
Köşeme çekildim,
Böyle değildim eskiden.
Sesiydim kimsesizlerin,gariplerin.
Öfkem kabardı bu gece,
İsyanıyım şimdi bütün çaresizliklerin.
Gök Kubbe de inadına karanlık.
Ay çıkmıyor bu gece,
Yıldızlarda ortalıkta görünmüyor.
Şimdi sana hangi dileği nasıl tutacağım?
Hangi yıldıza bakıp seni bulacağım?
Mah cemalini nasıl izleyeceğim?
Ayı gökyüzünden söküpte mi gittin?
Yoksa yıldızları yanında mı götürdün?
Şimdi çiğ düşmeyecek mi çimenlere?
Bahar gelmeyecek,
Çiçekler açmayacak mı bir daha?
Yüzünü yıkadığın çeşmede akıp duruyorsun.
Kana kana yudumlayamıyorum.
Yüreğim sana nasıl susamış bir bilsen.
Alışamadım yokluğuna,sensizliğe,
Tahammül sınırları aşmış dünden.
Edebim haddini bir kenara attı.
Sığamadım odama bu akşam,
Alıp savurdum kendimi dışarı.
Şehri baştan sona sis kaplamıştı..
Sanki b..k varmış gibi..
Dayadım bağrımı,sisleri yara yara geçtim.
Bakmadığım yer kalmadı, yoktun..
Sana kızdım,kendime kızdım.
Bir bilsen öyle dağıttım ki
Sana ne küfürler ettim.! !
Aslında küfretmeyecektim ama,
Etmesem de efkardan geberecektim.
Ne sis kaldı bu şehirde,
Ne bulut gökyüzünde.
Ama sen yine yoktun.
Araya koyduğun uçurumlar tüketiyor umutlarımı.
Kendimden geçiyor,insanlıktan çıkıyorum.
Öyle bir yer kaplamışsın ki bende,
Boşluğunu hiç bir şey doldurmuyor.
Ekmeğimde,aşımda,hayalimde sen.
Seni nasıl sevdiğimi bir anlayabilsen! !