Bir Anı Şiiri - Yavuz İren

Issız bir çöl ortasında
kaybolmuş bir adam gibi oturuyorum
karanlık 'Disko' odasında
hala yankılanıyor duvarlardan
ölüm çığlıklarım
kahkahalarla seyrediyorlar F-104 'e binişimi
Utanmıyorlar da kendi suratsızlıklarından
kemirdiğim dudaklarım ve benden arta kalan
bir yığın kemik
Her şeye rağmen direnen ve kararlı
konuşmuyoruz amma dostca el sıkışmamız
yetiyor bize
bu dünyada güneş doğmuyor mu ne? Gün 24 saat karanlık...... !
Yine açıldı kapı: -beni çağıracaklar ve yine
'sen dürüstsün hadi anlat ta git,yazjksın'diyecekler
Gelenleri göremiyorum ama konulduğum TABUT'u
hissediyorum
varsın olsun,ben olmasam da ne çıkar
yüz binler var ya.....!
Yeniden başlıyorum hayata
kinden,nefretten değil sevgiden doğuyorum
annemden doğar gibi
Artık öğreniyorum ki; Umut ve Zaferin arkasında
KALEM tutan ellerin güçlü direnişi var....!