Quickpost this image to Myspace, Digg, Facebook, and others!
Maden ocağından yeni döndüm evime… Telefonum çaldı.Ahizeyi kaldırdığımda karşımda Kırcaali, “Yeni Hayat” gazetesinin editörü, hocamız, dostum Niyazi Hüseyinov(Bahtiyar) vardı..
“Rahim burada Paris’ten gelmiş bir Profesör seni görmeye sabırsızlanıyor”
diyor. Ben baştan benimle dalga geçiyor diye düşünsem de karşımdaki öyle dalga geçecek kişilerden değildi.
“ Hemen atla arabana buraya gel. Geldiğinde meselenin ciddiyetini öğrenirsin.”
Gittim. Doğruydu Niyazi dostumun söyledikleri. Karşıma yetmiş iki yaşında beli biraz bükülmüş, saçları seyrekleşmiş, Menderes zamanı Türkiye’den Paris’e göçmüş Profesör Pertev Naili Boratav vardı. Elini öptüm desem yalan olur. Sarıldım dersem daha büyük yalan olur. Sadece elimi uzattım ve hoş geldiniz diyebildim.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
