Bir An ve Bir Can

Gündüzün son saatleri yaşanıyor
Güneş her an biraz daha geri çekiliyor,uzaklaşıyordu.
Bu anı hep severdi
Gündüz ve gece arasındaki bu akşam zamanı, sanki zamana meydan okur, onu zamansız bir An'a taşırdı. Ve bu An çok derin anlamlar barındırırdı. An'lardı ki An'laşacak ve An'laşılacak çok şey vardı.
"Çünkü o vardı"
Var olduğunda var olanlar da onda var oluyordu.
Sır kapıları ancak var olduğunda açılıyor ve açıklanıyordu.

Sustu !
O sustuğunda gökyüzü,güneş,deniz,dağlar ve taşlar ona konuşmaya başlardı. Hiç bir insandan duyamayacağı kadar bilgelik içeren bu akış onu her zaman mest eder, büyülerdi.
Akışa ve oluşa dahil olmak Yaşamaktı... Ancak o zaman hissedebiliyordu yaşadığını. Belki de yaşam onu yaşıyordu...
O sadece vardı ve var oluyordu
Bu var oluş, onu her an yeniden oluşturuyor
Her oluşumunda da, var oluşa yeniden hayr'an bırakıyordu.
Her hayr'an oluş, onu buluş ve buluşmaya götürüyor
Her buluşmada da, ne buluşan ne de buluşulan kalıyordu...
Her zaman ki gibi
Kal'an sadece bir An ve bir Can'dı...