Bir Alt Satır Şiiri - Urungu Şad

Bir tane’m…
Hayâl tekne’m,
Gönlü sende’m…
Çok özledim yâr seni! Çok özledim gözlerinde bitmeyi ve çok özledim beni bitirmeni…
Farkına varamıyorum artık sensizliğin,
Gözlerim dalmıyor artık uzaklara yakınlara…
Anlamsızım yarınlarla…
Bugünümü hiç sorma!
Bir beterdi her zamanki gibi bu beter gün…
Aman ne gün ne gün…
“Hangisi içten olabilir ki? ” dedirten yalandan gülüşler…
Sevinememek gözlerin gibi…
El sallamak hayâlli hayâlli kaybolan kendimin boşluğa beni seslenmesine…
Akmak şelale uçları gibi, niye döküldüklerinin ve oluşturduğu sevdalı suyun fısıltısını duymadıkları bir hâlde…
Bende bilmiyorum, akıyorum yâr!
Günlerim böyle geçen tadında, sen neredesin yâr?
Neredesin? ...
Gözlerim ırmak adlı bir virane,
Yok artık hiçbir anlamı içinde…
Düşünme yetkisinden mahrum canlılar gibi öylesine artık zamanlarım…
Ama sanma ki bu hâlimi anlarım…
Bilsem böyle olduğumu yanarım, cayır cayır yanarım. Bilirsin, “yanar döner aşkım benim”
Seni ne zamanlar seveceği belli olmaz; ama bir sevdiğin de diğeri de aynı olmaz! Her alevlendirdiklerinde ateşi perileri, bu göremediğin seni, çok çok çok daha sever…
Onun görevine bu düşer ve yerine getirmek.
…
Üç nokta…
Ama şuan yaşadığım “seni daha çok sevme” krizine…
Yaşasın gönlünce, dokunmasın onun sayesinde yaşadığım heyecanıma…
Cânıma!
Onsuzluğun kıyafetine hayâllerimi eklediğim bu ânlarıma!
Anladın mı her ânım?
Sensin bu cananım…
Gönlüm sahibim ve felaketim…
Seninle çakar şimşekler…
Seninle akar güneşin yaramaz çocuğu yağmur damlacıkları
Ve sen göz kırparken doğar ay…
Mutluluğun, nedeni gün ışığının…
Seni gülerken görünce huzurla sıkar kendini güneş, daha çok kendinden feda eder yüzüne…
Ama hiç bitmez, son vermez sözüne.
Yeminine…
Cânım! Ne oldu ettiklerimize gözüm sende, nefesin gözlerimde birbirimize söylediklerimize?
Yalan oldu.
Seni çok sevdiğimi söylerdim. Deli! Seni sevdiğim “çok” dede oldu. Biliyor musun torunun adı ne kondu?
Zulüm!
Ölüm ne ki…
Gülüm,
Yeni doğanın adı
“Seni Çok Seviyorum”