Bir Akşamüstü Şiiri - Saim Güngör

Yine bir akşamüstü sensiz
Güneş tepelerin ardından aşarken
Beynimde fikirlerim
Patlamış mısır gibi uçuşmakta
Hafiften bir başağrısıyla
Muhayyilem seni aramakta
Ama nafile,sen yine yoksun
Gönlüm rutin işlerden artakalan zamanlarda
Mütemadiyen ayrılışımızı sorgulamakta

Yalnızlığı her gün bir gömlek gibi giyiyorum
Güneşin ölgün ışıkları
Hüznümü bir kat daha artırıyor
Ve muazzam sarışınlığın düşüyor aklıma
Sabahları sensiz uyanma fikri
Ruhumu ürpertiyor,üşüyorum
Tek kişilik soframda
Şeker katıp çayımı karıştırırken
Aklım da karışıyor
Kalbimde de bir şeyler eriyor
Eriyen şekerle beraber

Hafta sonlarında
Şehrin caddelerini sensiz dolaşmak
Parklardaki havayı yalnız solumak
Taze bir simiti senle bölüşmeden yemek
Ve avuçlarımda ellerini hissetmemek
Ayrı kahrediyor beni

Mesai bitimi eve dönmek
Evde olmadığını bilerek
İnsanlı yalnızlıktan
İnsansız yalnızlığa gömülmek demek

Biliyor musun kapı ziline elim değmeyeli
Aylar oluyor ve hırsız gibi
Giriyorum kendi evime

Yine bir akşamüstü sensiz
Güneşi bir kez daha uğurluyorum
Anlamsız bir kâbusa dönüşüyor hayatım
Birara sakallarım ıslanıyor
Galiba ağlıyorum...