Bir Akşamüstü Şiiri - İsmail Güçtaş

Küçücüktün, korkuyordun,
Ancak bir yetim çocuğun,
Avucundan su içecek,
Serçeyi andırıyordun.

Ufak tefekti boyun,
Yakışırdı her ne giyersen sana...
Çok nazenin, çok şirindin,
Bir muhacir kızı değil,
Sanki bu coğrafyadan,
Sanki bizden biriydin...

Aramızda dağlar yoktu,
Asırlar ve çağlar yoktu,
Yaş farkımız aylar yoktu,
Saymayı mı bilmiyordun.

Yüzünden düşmezdi asla tebessüm,
Küsmezdi sana.
Şaşardık biz kalbine,
Ne genişti o, vardı herkese bir yer orda.
Hüzünde, kederde, kolayda, zorda...

Sabahları mahallemizden geçerdin,
Her gördüğüne selam ederdin.
Severdin mahallemizin adını verdiğimiz kuyusunu,
Gelmez oldun artık buralara...
Bak, kurudu kuyu,
İkram edemeyince suyundan sana...
Lanet etti topraktan çıktığı güne...

Ağaçlar yazdan döktü yapraklarını,
Çiçekler kurudu aylar önceden...
Geçmen için tertemiz tutardık yolu,
Örtüldü yol çamurlarla...
Herşey hayata küstü,
Dön her neredeysen, ne haldeysen dön,
Gittiğin vakitte,
Bir akşaüstü...