Bir Akşamdı Yürüdüm Şiiri - Hüseyin Başa ...

Bir akşamdı yürüdüm
Çıktım dağlara dağlara
Bir akşamdı yürüdüm
İndim düz ovalara

Çiçeklerle koklaştım
Ağaçlarla kucaklaştım
Avuçla içtim dereden
Gözyaşımı buluta kattım

Bir kayığa kürek oldum
Daldım çıktım sulara
Işıktan izler bıraktım
Karıştım yakamozlara

Göz kırptım bir fettana
Gidip kapısında yattım
Geçmiyim erkenmi bilmem
Dünyayı bir pula sattım

Adam gibi sevdim adam
Vurdum sevda caddesine
Aşkı vursam teraziye
Kim oturacak kefesine

Nefeslik izmarit misali
Ayaklar altında kaldım
Geçtim vefa köprüsünden
Karşılıksızlığa yandım

Bıraktım herşeyi yele
Hayat denilen şu sele
Attım zarlarımı gele
Kaybetmişim aşkta bile

Bir akşamdı yürüdüm
Çıktım gittim Biga'dan
Baş sağlığıydı çalan
Dedi dur ölmüş sevdan

Güller soluverdi sanki
Goncalar henüz açmadan
Duruluverdi fırtınam
Mehtap bile uyanmadan

Kaldırımda oturmuşum
Etrafı seyretmekteyim
Bir güzel hayal kurmuşum
Nefesler tüketmekteyim

Kaldırım taşları şahit
Kıyıdaki otlar dosttu
Yanmalar artık faydasız
Geçen hayat sanki boştu

Karıştım çöktüğüm yerde
Erken gelen kederlere
Dalgaların düzeninde
Çıktım kara seferlere

Ulaşmak imkansızmıydı
Bunu artık bilmiyorum
Geriye dönüp bakınca
Bir sis kaldı şaşıyorum

Yaşadığım sevdalardan
Gönlüme yükler yükledim
Kendileri bitti ama
İzlerini taşıyorum

Bir nefesçik Karabiga
Çekmişim en sislisinden
Çıkmışım da kalelere
Ölüyorum kederimden

Duy ey âşık feryadımı
Kalbine bir kanatçık tak
Uç kederden semalara
Kibrit çak hatıralara

Salında aşklar boyunca
Meydan âşık nedir görsün
Seni bilen seni seven
Sen kanatlanırken gülsün