Bir akşam yemeği Şiiri - Ömer Faruk Kobul

bir şey var anlamadığım daha kaç kere ölmeliyim,
hani çok seviyordun ya inanmak için görmeliyim,
bu bir bahar akşamı değil puslu bir gecedeyim,
şafşatalı bir akşam yemeği ve masadaki mumlar gibi sönmeliyim.

içim sıkılıp boşalmış bir sinirle, gülmemek elzem değilken acılarınmla gülümse,
kırık bir kalp oldu olası acınası, mahkum hayallerin elele tutuşması,
vardır bi hikmeti elimi cebime koyup gülüp gitmeliyim,
varsın ölsün, olsun yazızılı duvarı kıranı iyi niyetlı görmeliyim.

hakkıyla vedalaşmak yakışırdı sana, her ne kadar sevmesende özbenliğinle,

olumsuzlukların etkıleyemediği sen,
hayal kırıklıklığının buruk endişesi olmayan sen,
karanlık gecelere kafa tutan sen... artık yoksun,
ve yeni sen korkuyor herşeyden,

şüpheci bir tavırla itiyor yenilikleri, hiç olmadık bir anda elinin tersiyle,
bam teli denilen şey sende olmadığına göre, öfkeni bastırmana gerek yok artık,
her ne kadar kurulu düzeni bozmak devrimcilik olmuyorsa hekikatte,
var olan seni öldürüp yerine sen olmayan bir sen itiştirmek,

sıkıştırılmış bir aşkın gerçekleri ahmak bir yalanın gerekçesi ruhsuz komunist ideolojisiyle.