Bir Ailenin Günlüğü Şiiri - Şakir Yemenli

- Sevgili Anne ve Babacığıma -
Toplandı mı alimallah mahalle
Kimi sinirlenir, kimi memnun olur bu hale
İllâ da oyun der çocuk, dinlemez yaş-yağmur
Olmuştu hepsinin üstü-başı çamur.

Ana düşer akşam telâşına
Arada bir bakar ocaktaki aşına
Pencereden de arada bir seslenir:
Oğlum hadi gel artık eve!
Oyalıyordu anasını biraz daha diye!

İyice dalmıştı çocuk oyuna,
Anası –tekrar- gayet yumuşak çıkıştı oğluna.
Arkadaşları çağırmıştı evin bebeğini,
Akşama da vardı, fakat ödevi.
Çocuk ne yapsın?
Oyunu akşam kafasına mı taksın?
Hevesi kursağında mı kalsın?
Oynasın ki derse iştahlansın
Diye düşündü ak pürçekli anası
Şimdi dükkândan gelirse babası,
Yemeği soracaktır,
Neyse ki ev sıcaktır.
Kadın bunları geçirirken aklından,
Yemeği kaldırdı ocaktan.

Başlar çarşıda kepenkler inmeye,
Baba da ezanla birlikte gelir eve.
Hanım neler hazırladın?
Diye sorar,
Hanım sayar:
Kuru fasulye, pilav, salata;
Yemek yenir büyük bir iştahla.

Usulca köşesine çekilir herkes,
Çocuklar için geriye kalan bir ders.
Dersten önce, baba, büyük oğluna:
Uğramadın bugün de dükkâna
Ana hemen girer araya:
Çocuktur bu dalmıştır oyuna,
Varsın oynasın biraz
Yaz oğlum, sen dersini yaz.

Evin reisi –ya- baba
Çekecektir çocuğu hesaba
Varsa da yüz sertliği,
Fakat yumuşaktır yüreği.
Bilirdi sokakları
Hiç boşlar mıydı evlâtları?
Çocuklarım gitmesin sağa-sola
Sonra girerseler kötü yola
Korkardı hep bundan
Hem esnaftı, hem haberdârdır okuldan

Neyse ki ev hali ya bu
Patlatır bu sefer ders için soruyu
Tam bu sırada – yine ana- girer araya
Baba da uzanır somyaya
Kaptırır kendini malihulyaya

İnsan bu handan yolcu,
Şükreder, kimseye de yoktur borcu.
Oğulları nasıl olsa yanında,
Yatılı okuyor kızları da;
Keyfi yerinde babanın.

Eğer ateşi geçmişse sobanın,
Vay haline demeyin kadının.
Adamım çok üşüyen birisidir,
Birazcık dili sivridir.
Ama benzer saman alevine;
Karısıyla dövüşmek neyine.

Neyse ki gönlündeki bilinir,
Sıcacık çaylar içilir.
İkisi de başlatır tatlı bir sohbet,
Olduktan sonra iyi niyet.
Kadın:
Amaan, canımızı sıkmayalım,
Biz çocuklara bakalım;
Nasıl olsa karnımız tok,
Sırtımız da pek.

Hamdeder ikisi de durumlarına
Böylesi aile ortamına
Çocukları okutmaktır, en büyük emelleri.

Geçse de hayatları çileli;
Sonunda buldular serveti.
Doğru çıktı niyetleri,
Allah’tan iyiydi çocukları;
Birbirlerine yoktur çelmeleri.
Unutamıyorlar vaktindeki tekmeleri
Mutluydular yuvalarında; fakat
Adam istiyordu daha iyi bir hayat;
Gerçi bulmuş hayatı kuruluyor keyfince
Çocuklarının hepsi öğretmen yetişince
Ben öğretmen babasıyım, diye haykırmak gelirdi içinden
Hep duacıydı gönülden.

Ancak işleri halâ acilce,
Ne demişler:
Acele işe şeytan karışır.
İnsan ne yapacağını şaşırır.
Adamı umumiyetle hanımı yatıştırır;
Kocasının bulamadığı şeyleri araştırır.

Geceleri de uyumaz;
Haksızlığa hiç katlanamaz.
Yaşlandı ya, darılır bir sözle,
Baktım hanımı da olmuş öyle

Neylersin ömürleri geçecek öyle
Bitirelim kıssamızı dua ile

Onlara sahip çıkmak düşer bizlere
Merhaba diyelim sağlıklı günlere
Allah versin –ana, babalara- afiyetlerini
Boşa çıkarmasın hiç mi hiç niyetlerini.

Kasım 2003